Dwadzieścia

Zbliżyłam się delikatnie do niego. Uważnie obserwowałam mimikę jego twarzy. Delikatnie rozchylił usta, przymknął oczy, a jego oddech stawał się coraz głębszy. Nachyliłam się do jego twarzy i delikatnie musnęłam wargami jego policzek.

-Wybacz, ale nie potrafię. –szepnęłam i oddaliłam się od niego nim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Łazienka była urządzona w bardzo męskim stylu. Duże, prostokątne, błyszczące kafelki w kolorze czerwonym i podobne, tylko czarne na podłodze. Pod sufitem wisiała lampa z czarnymi kryształkami, która dawała przytłumione światło. Zdjęłam ubranie i ułożyłam je tuż koło mojej piżamy na pralce. W prysznicu odkręciłam zimną wodę. Tylko taka była mi teraz potrzebna. Stanęłam pod lodowatym strumieniem. Na całym ciele pojawiła mi się gęsia skórka. Nie chciałam używać żelu André. Jeszcze tego mi brakowało, żebym na sobie czuła jego zapach. Jeszcze najlepiej spryskałabym się jego perfumami. Matko. To by było straszne. Za dużo André jak na ostatni czas. I jeszcze miałam z nim spać. Ile jeszcze mam mu dawać sprzecznych sygnałów? Biedaczek trafi na oddział zamknięty jako maltretowany we friendnzone. A ja pójdę siedzieć.

Na szczęście moja piżama nie była na tyle wyzywająca. Getry do kolan i luźna tunika w kwiatki.

Wracając do salonu zobaczyłam, że kominek delikatnie się pali. Piłkarz przebrany w swoją piżamę-zwykły t-shirt i krótsze spodenki zasłaniał ciemne zasłony na uchylone okna, żebyśmy mieli dostęp do powietrza. Całe szczęście, że istniał jakiś piłkarz, przeciwieństwo mojego szanownego męża, który raczył spać w ubraniu. Kanapa była rozsunięta, a na niej ułożone dwie poduszki, cienka kołdra i koc.

-Co wolisz? Koc czy kołdrę?

-A ty?

-Pierwszy zapytałem. –uśmiechnął się pogodnie i poszedł usiąść na kanapie.

-To zaryzykuję i powiem kołdra.

-No to ja biorę koc. Chodź, już późna godzina.

-Długo byłam w łazience?

-Nie aż tak.

-Chcesz być miły.-stwierdziłam czując, że kręci. Blondyn pokiwał głową i roześmiał się.

Usiadłam koło niego na łóżku i wyprostowałam nogi.

-Jest w porządku?-upewniłam się.

-Tak. Wiesz, że już po północy?

-To ile ja tam siedziałam…

-Film długo trwał.

-Znów próbujesz być miły. –westchnęłam i położyłam się wygodnie po swojej stronie.

-Ja po prostu jestem miły. –stwierdził kładąc się obok mnie. –Śpij dobrze.

-Ty także. –uśmiechnęłam się zamykając powieki. Musiałam przyznać, że łóżko było całkiem wygodne. –Dobranoc, André.

-Dobranoc, Ruby.

***

W nocy obudziłam się. Było mi zbyt gorąco. Pewnie to była po części wina kominka, jednak głównym tego sprawcą był André, który śpiąc obejmował mnie szczelnie ramionami. Próbując go nie budzić powoli i żmudnie wyślizgnęłam się z zastawionej przez niego pułapki.

Wstałam powoli z kanapy i podeszłam do okien, jednak zawróciłam prosto do mojej torby zmieniając decyzję. Nie chcąc o tym dłużej myśleć wyjęłam z niej telefon i postanowiłam wyjść z nim na zewnątrz. Po cichu otworzyłam drzwi prowadzące na taras i przekręciłam klamkę. Obejrzałam się, czy André nadal spał. 

I to jak niedźwiedź. 

Wychodząc na zewnątrz otoczyło mnie dość chłodne powietrze. Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam o duże okno obok, by w spokoju pomyśleć.

Wszystko się jednak sprowadzało do mojego telefonu. Postanowiłam go włączyć. I dostał szału. W porę przytrzymałam przycisk głośności, żeby co chwila sygnalizowane przychodzące wiadomości nie zbudziły blondyna. A było ich pełno. Wibracje nie ustawały. Jedynie były segregowane do odpowiednich kontaktów. Ann, Mario, Yvonne, Marco i trzy połączenia od nieznanego numeru. Większość wiadomości informowała o nieodebranych połączeniach. Bałam się wiadomości od Marco, postanowiłam więc otworzyć konwersację z Mario.

Najpierw dziesięć wiadomości o nieodebranych połączeniach. A potem wiadomości.

„Rose, gdzie jesteś?”

„Martwimy się o ciebie. Zadzwoń jak odczytasz wiadomość.”

„Marco odchodzi od zmysłów. Wiem, że się pokłóciliście i nie musisz do niego wracać, możesz zostać u nas.”

„Ann dzwoniła po szpitalach. Boimy się o ciebie, mała. Odezwij się.”

Tekst sms’ów delikatnie się zamazywał. Coś się stało z tym telefonem. Dopiero chwilę później poczułam łzy na moich policzkach. To był prawdziwy przyjaciel. On i Ann. Martwili się o mnie, prawie poruszyli niebo i ziemię, żeby mnie znaleźć. Już miałam mu odpisać, że wszystko w porządku żeby się nie martwił jednak przyszła nowa wiadomość. Z poczty głosowej. Spojrzałam na godzinę nagrania. Dwie minuty temu. Przecież był już środek nocy!

 Wpisałam numer poczty głosowej żeby odsłuchać czekające na mnie wiadomości.

Na początku ciche szmery. Później głośny oddech.

 -Wracaj do domu Rose. Jest mi smu… O kurwa wąż! Wąż!

I tak skończyła się pierwsza wiadomość. To był w sztok pijany Reus. Ciężko było rozpoznać po jego pijackim bełkocie ale miałam pewność, że to on. Co robił o tej porze pijany. W dodatku nie wiadomo gdzie. I co tam do jasnej cholery robił wąż.

Odsłuchałam kolejną wiadomość.

-To nie wąż. –powiedział pewnie a po chwili usłyszałam głośną czkawkę. –To kurwa żżżo... żżżżoo.. żo... Gąsienica. Robak. Taki. Ale się schlałem. Wróć do domu.

Chciało mi się śmiać. Pijany Marco jest ciekawą osobą. Bardziej mnie niepokoiło, że sam gdzieś się szwendał późno w nocy. Nie był też osobą anonimową. Jedno zdjęcie i mógł mieć problemy. Sms do Mario zmienił się w telefon. Było w pół do trzeciej. Mario przepraszam, ale sam mówiłeś kiedyś, że zawsze mogę dzwonić. Może nie było to zbyt na serio. Ale musiałam. Dla dobra Marco. Bo zamiast na niego się gniewać po prostu się martwiłam.

Mario odebrał po pięciu sygnałach.

-Tak?-usłyszałam jego zaspany głos.

-Cześć Mario, tu Rose.

-Rose! –rozbudził się, jego głos był znacznie bardziej ożywiony. Usłyszałam obok zaspany głos Ann. Mario powtórzył ciszej moje imię. –Gdzie ty jesteś? Wszystko z tobą w porządku?

-Nie martwcie się. Jest w porządku. Posłuchaj Mario, dziękuję, że się o mnie martwicie. To bardzo miłe. Jesteście dla mnie bardzo ważni.

-Rose…Wiesz, że ty dla nas też. Rano chcieliśmy jechać na policję.

-Wrócę rano. Mam prośbę. Wiem, że już tak wiele dla mnie zrobiliście..

-Nie, mów. Przecież wiesz, że możesz na nas polegać.

­-Marco nagrał mi się kilka minut temu na skrzynkę. Jest pijany i to naprawdę ostro. Nie wiem gdzie jest…

-Serio się upił?

-Dżdżownicę nazywa atakującym go wężem i nawet nie umie poprawnie tego wymówić.

-Powaliło go. Spokojnie, zajmę się tym.

-Dziękuję. Naprawdę nie wiem jak mam ci dziękować.

-Marco to dupek, robię to dla ciebie.

-Dziękuję.

-Jesteś dla niego za dobra, Rose. Pójdź spać i odpocznij, napiszę ci sms jak go znajdziemy.

-Dziękuję. Ogromnie.

-Dobranoc, mała.

-Dobranoc.

Połączenie się rozłączyło. Westchnęłam i zablokowałam telefon. Zaczęłam nim delikatnie kręcić w dłoniach. Chciałam czekać na wiadomość od Götzego o jego mini-śledztwie jednak byłam strasznie zmęczona. Weszłam do środka zamykając za sobą drzwi. Torbę z rzeczami położyłam tuż przy sofie chowając w niej też telefon, żeby w razie czego móc zajrzeć, żeby być uspokojonym do końca.

Wąż. No naprawdę. Uśmiechnęłam się i położyłam się z powrotem na kanapie. Otuliłam się kołdrą i przewróciłam na bok, plecami do André.

-Rose?-usłyszałam jego zaspany głos.

-W porządku. Śpij, jeszcze noc.-powiedziałam.

Zamknęłam oczy i unormowałam oddech. Leżałam tak jakiś czas. 

W salonie panowała kompletna cisza. Nie mogłam zmrużyć oka przez to okropne oczekiwanie. Cholera, żeby tylko mu się nic nie stało. Ile przecież jest wypadków z udziałem pijanych osób. A jeśli jeszcze był samochodem… Serce podskoczyło mi do gardła. Wygrzebałam telefon z torby. Wybrałam nową wiadomość do Mario.

„Ja nie zasnę. Im więcej myślę tym jest gorzej. Proszę, jeśli tylko czegoś się dowiesz-napisz.”

 Westchnęłam i czekałam wlepiając się w ekran telefonu. Sprawdzałam co jakiś czas godzinę. Minuty mijały niemiłosiernie długo. Nie chciałam wstawać, bo bym znów obudziła André.

Siedem minut później dostałam odpowiedź.

„Twój kochaś właśnie mi zarzygał tapicerkę. Wisisz mi obiad w dobrej restauracji. Odstawiam go do was, rano może go nie być, bo będzie mi samochód sprzątał. Nie martw się, Rosie i idź już spokojnie spać. Buzi xx.”

 

No pięknie. Mój głupi, pijany mąż. 

Mario chyba faktycznie był dość zły za ten samochód. W końcu samochód to jak ukochane dziecko.

„Dziękuję ci! <33 Niech sprząta. Należy mu się. Dobrej nocy. x.”

Mogłam już zasnąć spokojnie. Prawie. Z lekkimi obawami przed jutrzejszą konfrontacją.

***

Na śniadanie zjadłam przepyszną jajecznicę zrobioną przez blondyna. Nie miałam ochoty na kawę, moje ciśnienie wystarczająco już skakało. A jakiś wewnętrzny głos mi mówił, że jeszcze dzisiejszego dnia mi podskoczy bardziej. Jakie mój mąż zapewnia mi przewidywalne życie. 

Zielona herbata była przepyszna i poprawiła mi choć na chwilę humor. Dochodziło już prawie południe, trochę nam się pospało. Ani Mario ani Ann się nie odzywali. Marco pewnie albo leczył kaca życia albo robił w uroczym fartuszku z falbankami za sprzątaczkę w samochodzie Mario. Ja wiedziałam, że brunet mu tego samochodu nie daruje. Ani ja. Niech ma karę.

-Mógłbyś mnie odwieźć? Miałbyś teraz chwilę?

-Nie wiesz, teraz będzie leciał mój ulubiony film no i wiesz, Rose, no nie bardzo. –powiedział wzruszając ramionami przepraszająco i wstał od stołu ze swoim talerzykiem. Zupełnie odebrało mi mowę.

Kiedy jednak odłożył naczynie do zmywarki ryknął głośnym śmiechem.

-Gdybyś ty widziała swoją minę! –roześmiał się jeszcze głośniej łapiąc za brzuch.

-Menda.-uśmiechnęłam się i odniosłam także swój talerzyk.

-To nie zadawaj głupich pytań. –uśmiechnął się szczerze i poczochrał moje włosy.  –Jeszcze ja się przebiorę i zaraz jedziemy.

-Super, dzięki. –uśmiechnęłam się i zaczęłam szukać swojego grzebienia w torbie. Znów układanie włosów.

Zwilżyłam szczotkę w kuchni i zaczęłam przeczesywać dopóki nie były idealnie proste. Gdyby nie André pewnie by już takie pozostały.

-Jestem. A ty?

-Ja tak, moje włosy nie. Dzięki blondasku. –westchnęłam i ruszyłam do drzwi frontowych. –Idziesz?

-Idę, idę. Ładnie wyglądasz.

-Na razie robię za Piękną, Bestią będę jak dorwę mojego męża.

-Takie nastawienie mi się podoba.-roześmiał się i przepuścił mnie w drzwiach.

Wsiedliśmy do jego samochodu. Za pomocą pilota brama się otworzyła wypuszczając nas na drogę. Słońce świeciło, jednak wiedziałam, że zbliża się ochłodzenie i zerwanie pogody. W końcu zaczynał się wrzesień.

-Plany na dzisiaj?

-Po południu mam trening. Mam lekkie problemy z plecami, więc będę miał indywidualny…razem z twoim mężem. Znów będzie na mnie patrzył jakbym mu kotka zabił.-zaśmiał się pod nosem i ruszył na zielonym świetle.

-Jest mi naprawdę przykro, że to wszystko tak odbiło się na waszej przyjaźni.

-Daj spokój, Rosie. Nawet nie próbuj się za to obwiniać. To Reus jest palantem, że nie umie się z tym pogodzić.

-Obiecuję, że nie pozwolę, żeby nasza przyjaźń była przez niego zniszczona.

-Nie pozwolę na to. Nie martw się. –uśmiechnął się i złapał mnie za rękę. Trochę dziwne. I nie wiem nawet czy przyjacielskie.

Przez resztę drogi się nie odzywaliśmy. Patrzyłam przez okno rozpoznając coraz bardziej okolicę. W końcu dotarliśmy i na Phoenix See. Dużo ludzi już tam spacerowało. Pełno młodych mam z wózkami albo z biegającymi maluchami. Uśmiechnęłam się na ten obrazek. To piękna okolica, idealna na rodzinne spacery.

André wjechał na osiedle i zaparkował tuż koło mojej klatki. Puściłam jego dłoń i chwyciłam moją torbę z tylnych siedzeń.

-Naprawdę, nie wiem jak ci dziękować. Cieszę się, że mam takiego przyjaciela jak ty.

-Żaden problem, mała. Jeśli nie masz dalej siły albo coś pójdzie nie tak to zadzwoń do mnie, będę raczej u siebie w domu skręcał resztę rzeczy.

-Jasne. To ja lecę, jeszcze raz dziękuję. –uśmiechnęłam się i nachyliłam w jego stronę delikatnie przytulając.

Tuż po chwili wyskoczyłam z samochodu i poszłam do klatki. Wpisałam kod domofonu i przeszłam w stronę wind. W myślach miałam nadzieję, że Marco może jest u Mario. Raptem moja energia jakby wyparowała.

Przed drzwiami stanęłam próbując wygrzebać z torby klucze. Jak zawsze umiałam je zapodziać. Ze zdenerwowaniem położyłam torbę na wycieraczce, żeby ułatwić sobie szukanie. Równocześnie, kiedy poczułam klucze pod palcami dojrzałam wystający spod wycieraczki czubek białej koperty. Wyciągnęłam klucze i tą samą ręką złapałam kopertę…która była zaadresowana do mnie. A właściwie widniało tylko na niej moje imię naklejone na wydrukowanej karteczce. Wrzuciłam ją niedbale do torby i powróciłam myślami do mojego starcia z Marco.

Wchodząc do mieszkania o mało nie potknęłam się o porozrzucane butelki piwa w salonie, w tym jedna rozlana po parkiecie. No świetnie. I jeszcze ten okropny smród. Kładąc torbę na komodę pobiegłam do kuchni po ręcznik papierowy, żeby ratować parkiet. Jak można tak go zniszczyć. Nie zaskoczyło mnie, kiedy w kuchni zastałam pełno potłuczonych szklanek z wczorajszego pobojowiska. Jasne, Rose będzie sprzątać.

Wytarłam podłogę i wyrzuciłam papier do kosza. Zapach piwa był dla mnie obrzydliwy. Skierowałam się na górę, bo wyczuwałam, że Marco może mieć takiego kaca, że jeszcze się nie podniósł z łóżka. Oj, my już się policzymy.

Weszłam do naszej sypialni. Od kiedy byłam jasnowidzem? Pierwsze co, to uderzył mnie okropny zaduch. Zasłony szczelnie zasłaniały okna i blokowały promienie słoneczne. Tak się nie będziemy bawić.

-Marco, wstawaj. Już południe. –powiedziałam głośno i odsłoniłam energicznie zasłonki. –Wstawaj, słyszysz?-powtórzyłam i otworzyłam na oścież oba skrzydła okna. Z łóżka usłyszałam odgłos jakiegoś warkotu, szmeru, piszczenia i kołatania starego traktora. Oczywiście jak mogłam się domyśleć, te dźwięki wydobywały się z gardła mojego małżonka.

-Budzimy się. – powiedziałam stając nad naszym łóżkiem. On jedynie przewrócił się zaspany na bok zasłaniając oczy od światła.

O nie. Chwyciłam kołdrę na jej brzegach i pociągnęłam z całej siły w górę, żeby jak najszybciej ściągnąć go z łóżka. Pisnęłam niczym nastolatka, kiedy zobaczyłam go kompletnie nagiego. Rzuciłam kołdrę na niego, żeby go…przykryć.

Mój pisk wystarczająco go rozbudził, na jego ustach pojawił się chytry uśmiech. Otarł oczy, przeczesał palcami swoje rozczochrane włosy.

-Nie przyzwyczaiłaś się, że śpię nago?-powiedział z zachrypniętym głosem.

-Nie przyzwyczaiłam się do ciebie pijącego i szlajającego się po nocach nie wiadomo gdzie. I takiego chama i prostaka jakim byłeś ostatnio. I nie myśl sobie, że ja będę sprzątać.

-Rose… -powiedział wygrzebując się spod kołdry. –Przepraszam za tamto. Naprawdę. Nie miałem prawa tak robić. Ani później tak się zachować. Ale ty też powinnaś być bardziej wyrozumiała i nie zwiewać.

-Cieszę się, że rozumiesz. I nie chodzi tylko o to, że rano nie powiedziałeś gdzie idziesz tylko głównie o poprzedni wieczór. Wiem, że drażni cię jak tak mówi, ale wtedy naprawdę dałeś mi znaki, żeby tak się poczuć. Brakowało tylko pieniędzy na koniec.

-Wiesz, przecież…

-Przestań zakładać, że coś wiem. Rób tak, żebym nie miała żadnych wątpliwości.

-Dobrze, będę nieomylny.

-Marco.

-Rose.

-Ubierz się.

-Nie. Najpierw porozmawiamy. –powiedział pewnie stając naprzeciw mnie. Zaśmiałam się. Miałam już ochotę wyjść.

-W takim razie ja nic nie mam do powiedzenia. Ogarnij się i jedziesz do Mario czyścić mu samochód. A potem czeka cię salon i kuchnia. –powiedziałam wychodząc z sypialni, aby też podkreślić moje słowa pięknie trzasnęłam drzwiami. Cudownie.

Zabrałam moją torbę z ubraniami, część w nich wrzuciłam do pralki i nastawiłam pranie. Uczesałam też włosy w warkocz, żeby mi nie przeszkadzały. Bo może bitwa się skończyła ale nie wojna.

Kiedy wniosłam torbę z rzeczami do mojego starego pokoju usłyszałam pukanie do drzwi. Lepiej, żeby był już ubrany.

-Mogę?-powiedział wychylając głowę przez drzwi.

-Ubrany?

-Tak. –powiedział delikatnie się uśmiechając a po chwili znów przybrał poważną minę wchodząc do środka. –Posłuchaj, Rose. Popełniłem błąd i postaram się więcej tego nie robić. Ale i ciebie proszę o trochę więcej cierpliwości.

-W porządku. –kiwnęłam głową z wytchnieniem.

-Martwiłem się. Nie wiedziałem gdzie jesteś, zwłaszcza, kiedy nie wróciłaś na noc.

-To nie powód, żeby zalewać się w trupa. Mówisz, że kariera jest dla ciebie najważniejsza, a z pewnością twój trener byłby niezadowolony z czegoś takiego.

-Wiem. Mój błąd i więcej tego nie zrobię. Gdzie byłaś? Dzwoniłem gdzie tylko mogłem, Mario mi pomagał. Musiałaś jeszcze wyłączyć ten cholerny telefon.-westchnął ściskając pięść i oparł się o drzwi. Poprawiłam się na łóżku i przekrzywiłam głowę na bok.

-Nie musiałeś się martwić. Byłam u André. Nie odeszłabym daleko, nie znam nikogo w tym mieście poza twoimi kolegami z klubu.

-Sukinsyn. Mówił, że nie ma cię u niego.

-Spokojnie. To ja go o to prosiłam. –powiedziałam broniąc blondyna mówiąc delikatną półprawdę. W prawdzie on sam o tym zdecydował, jednak zgodziłam się na to.  –Nie miej mu tego za złe.

-Jak mam mu tego nie mieć za złe? Jesteś głupia czy ślepa, Rose? –podszedł do mnie z wyrzutem –On się do ciebie ślini jak pies. Tylko czeka na pierwszą lepszą okazję, żeby cię przelecieć. O ile już tego nie zrobił!

-Nie mów tak! –zaprzeczyłam wstając. Naprawdę z kłótni na kłótnię? Gdyby ktoś jeszcze nie wiedział co to małżeńskie niedopasowanie to zapraszam do naszej uroczej patologii. –Nic nie wiesz. Nic.

-Nawet nie wiem, czy chcę cokolwiek kurwa wiedzieć! –krzyknął i kopnął z całej siły łóżko, które z łoskotem uderzyło o ścianę. A ja zaczęłam się bać. Miałam nadzieję, że nie jest w stanie mnie uderzyć. Nie on. Wierzyłam, że na tyle się ogarnie.

-Wyjdź. –powiedziałam cicho. –Wynoś się z tego mieszkania, idź się przewietrz, pomóż Mario, cokolwiek. Nie chcę cię widzieć.

-Jasne, zadzwonić do twojego gogusia, że chata wolna i może przyjść, bo moja żona czeka?

-Wyjdź. –powtórzyłam czując zbierające się łzy pod powiekami.

-Albo powiedz. Kto lepszy w łóżku?-zapytał zirytowany. Jego oczy przybrały czysto czarny kolor.

-Nie przespaliśmy się. Marco uspokój się. I nie życzę sobie, żebyś na mnie krzyczał.

-Całowaliście się?-drążył temat. Przygryzłam wargę zębami i próbując powstrzymać szloch. Gdzie był mój Marco? Ten w którym się zakochiwałam? Ten, przez którego widok się zawsze uśmiechałam? Bo tego szczerze nienawidziłam. Nie chciałam go. Odrażał mnie.

Po chwili mojego milczenia z jego ust padło głośne przekleństwo, a następnie stałam już sama w pustym pokoju ogłuszona od trzasku drzwi.

Wróciłam na moje dawne łóżko i skuliłam się pozwalając sobie na danie upustu swoim emocjom. Potrzebowałam przytulenia. Żeby ktokolwiek mi powiedział, że będzie dobrze. Podeszłam jeszcze do torby biorąc telefon i nie myśląc więcej zadzwoniłam do Ann.

Czekałam równe sześć sygnałów, a kiedy już miałam się rozłączyć usłyszałam dość dziwny głos Mario.

-Tak?-powiedział a w tle słyszałam jakiś szum.

-Przeszkadzam?-zapytałam próbując z wszystkich sił, by mój głos nie załamywał się aż tak bardzo. Wyszło to dość dziwnie.

-Nigdy, mała. Czekaj, wszystko w porządku?-zapytał odchrząkując.

-Nie, nic. Nie przeszkadzam. Jest ok.

-Rosalie. Ty płaczesz. –powiedział poważniej, a po chwili szum ucichł. W tle usłyszałam niewyraźny głos Ann.

-Tak.-powiedziałam i rozhisteryzowałam się jak mała dziewczynka. Kolejne napady płaczu, ciągnięcie nosem i prawie krztuszenie się, i to wszystko koło słuchawki. Po drugiej stronie nie słyszałam odpowiedzi Mario. Nie wiedziałam, co się dzieje, czy zawiesił połączenie. Chciałam zapytać, jednak mój głos odmówił posłuszeństwa. Nie mogłam wypowiedzieć ani jednego słowa.

Leżałam tak płacząc ponad pięć minut. Po drugiej stronie słyszałam jakieś szuranie, a po chwili usłyszałam ciepły głos Ann.

-Kochanie, jesteś w domu?

-Tak. –powiedziałam cicho ocierając niezdarnie oczy.

-Jeśli chcesz, możemy być na łączu ale właśnie wsiadam z Mario do auta i będziemy zaraz u ciebie.

-Ale..

-Nie ma ale. Poczekaj. –powiedziała i usłyszałam kolejne szmery. I jej głos. „Kochanie, mój samochód, ja kieruję”. Na moich ustach pojawił się krzywy uśmiech. Moja zbuntowana Ann. „Pożałujesz”. –Już jestem, rybko. –wróciła do telefonu.

-Dziękuję. –powiedziałam drżącym głosem i wzięłam głęboki oddech.

-Nie masz za co. Miśka, nie ma korków będziemy za dziesięć minut. –usłyszałam głos Mario. Nie zasługiwałam na nich. Byli niesamowitymi osobami.

-Jesteście wspaniali.-powiedziałam podnosząc się lekko na łóżku. Wlazłam pod kołdrę, która od zawsze dawała mi pewne poczucie bezpieczeństwa.

-Ty jesteś wspaniała. –odpowiedział brunet.

-Dobrze, że do nas zadzwoniłaś. –dodała modelka.

-Przepraszam, że…

-Nie masz za co przepraszać. Zaraz będziemy przy Phoenix.

-Pójdę się ogarnąć. Wyglądam jak zombie. –powiedziałam i rozłączyłam się. 

Wstałam z łóżka i poszłam wolno do łazienki. Polałam sobie zimną wodę na twarz i wytarłam ręcznikiem.

Oparłam się o umywalkę i spojrzałam na swoją cholerną obrączkę. Co się stało z moim Marco?

Po niedługim czasie usłyszałam dzwonek domofonu. Zeszłam po schodach na niższy poziom mieszkania, gdzie nadal panowało naczyniowo-butelkowe pobojowisko.

Kiedy otworzyłam drzwi i zobaczyłam za nimi zmartwionych Ann i Mario od razu rzuciłam się im w ramiona. Cieszyłam się, że są.

-Wejdźcie do środka, tylko uważajcie pod nogi. –powiedziałam wpuszczając ich do mieszkania.

-Wow. –stwierdziła Ann rozglądając się dookoła. W jej ślady poszedł Mario z niezbyt zaskoczoną miną.

-W nocy to wyglądało lepiej. –stwierdził z przekąsem brunet. –Chodźmy na górę.

Przeszliśmy do mojej sypialni. Ann usiadła ze mną przy oparciu łóżka i przytuliła mnie mocno. Mario usiadł naprzeciwko nas nic nie mówiąc.

-Oskarżył mnie, że zdradziłam go z André. Pytał kto lepszy. Krzyczał na mnie.. I bałam się go, wtedy jak za pierwszym razem. Jak był taki zimny… Nie wiem co się z nim dzieje. Nie chcę takiego Marco. On nie jest moim mężem. Nie takiego poślubiłam. –powiedziałam ściszając głos.

-Oh, Rose..-szepnęła Ann i mocniej otoczyła mnie ramionami. Ucałowała mnie w głowę otarła palcami moje mokre od nowych łez policzki. Poczułam jak Mario podnosi się z łóżka ale nie widziałam co robi. Potrzebowałam papierosów. Naprawdę dawno ani jednego nie miałam w ustach. I nie zwracałam na to uwagi do teraz.  –Nie zasługujesz na takiego palanta.

-André mnie pocałował. Ja byłam w szoku, nie rozumiałam co się dzieje. On się we mnie zakochał a ja mu powiedziałam, że nie mogę. Bo mam Marco. I on chciał mnie pocałować ale się nie zgodziłam. Nie zgodziłam, Ann. Wiem, że pocałunek to zdrada i mam do siebie o to żal, ale…

-Wiem, wszystko wiem. –powiedziała uspokajająco głaszcząc mnie po plecach. –To nie twoja wina.

Siedziałyśmy tak w ciszy dopóki nie usłyszałyśmy obie zapinania zamka. Podniosłam wzrok.

-Idziemy. –oznajmił Mario trzymając w ręku moją torbę, którą miałam spakowaną u André.

-Jak..idziemy?

-Tak. Nie pozwolę ci tu zostać, zamieszkasz u nas, dopóki lama nie będzie się przed tobą płaszczyć. Spakowałem twoje rzeczy.

-Dziękuję, Mario. –wstałam z łóżka i podeszłam go przytulić. –W ogóle.. Czemu macie mokre włosy?

-Bo braliśmy..prysznic. –powiedziała Ann a jej policzki przybrały czerwony kolor.

-Oh… Przeszkadzałam.

-Chodź już lepiej. –zaśmiał się Mario i pociągnął mnie za rękę na korytarz.

Zapakowaliśmy się do samochodu i ponownie pojechaliśmy na osiedle Mario. Małżeństwo to stabilizacja? Ja ostatnio coś żyję na walizkach. I niech Marco znów mi nie mówi, że uciekam przed problemem jak było z André. Bo po pierwsze, teraz naprawdę przesadził a ja byłam na skraju załamania. A po drugie, to Mario mnie zabrał.

Położyłam głowę na ramieniu Ann, która usiadła ze mną, żebym nie musiała jak ten wyrzutek siedzieć sama na tyłach.

-Musimy pójść razem na imprezę. Potrzebujesz luzu i rozrywki. –stwierdziła pewnie Ann uśmiechając się.

-W porządku. –zgodziłam się dość niepewnie.

-Nie wrócisz szybko do niego, Rose. Wiem, że to twoja decyzja ale ja ci nie pozwolę łatwo się ugiąć. Jesteś dla niego za dobra i on nie zasługuje dla ciebie. Musi się tym razem naprawdę nagimnastykować.

-Popieram Ann! –wtrącił się Mario, który dotychczas nie wtrącał się do naszej rozmowy. Był naprawdę aż nienaturalnie cichy i spokojny. Coś było nie w porządku. Na dobrą sprawę to wszystko było nie w porządku, ale u Mario to wyjątkowo rzadkie.

W mieszkaniu pary mogłam rozpakować się do nowej szafy, która docelowo miała znajdować się w nowym domu. Już niebawem mieli się przecież przeprowadzać. Ann poszła do kuchni gotować a Mario przepraszając nas poszedł do sypialni zamykając za sobą drzwi z delikatnym trzaśnięciem. Wiedziałam co musiałam zrobić. Nogi poniosły mnie za nim.

Zapukałam do drzwi, jednak nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Otworzyłam drzwi sama. Mario stał oparty o parapet ze spuszczoną głową.

-Mario..-zaczęłam cicho. On się jednak nie odwracał. Zaczęłam powoli do niego podchodzić. Jak byłam już blisko zobaczyłam jak brunet pociera dłonią oczy i powoli się odwraca. Od razu wychwyciłam, że jego oczy były zaczerwienione. Mój kochany Mario. Sama zaczęłam płakać i od razu przytuliłam się do niego. Mario mocno objął mnie i pozwolił się oprzeć o jego bark.

-Tak mi przykro, Rose. To nie jest ten Marco. Ja nie wiem zupełnie co się dzieje…

-Mario..-westchnęłam podnosząc głowę i ocierając łzy z policzków. Nie wiedziałam co powinnam mu powiedzieć.

-Wiem, że na urlopie…relacja między wami się bardziej zacieśniła, więc może wiesz czego to jest przyczyną..

-Na Kubie wszystko było bajkowo. Obyło się prawie bez kłótni, ale to była moja sprawka. On był taki… Spokojny, naturalny… A teraz? Ja się go wtedy naprawdę bałam. A to jest mój mąż. Mąż. Nie takiemu Marco mówiłam „tak”.

-Nie wiem jak mam z nim rozmawiać. Może woli rozmawiać z tobą, ale ja naprawdę się martwię.

-Posłuchaj. –zaczęłam ciągnąc go, żebyśmy mogli usiąść na łóżku.  –Chcę, żebyś wiedział, że nigdy ale to nigdy nie zastąpię Marco ciebie. Nigdy. I nigdy nie stanę wam na drodze, bo uwielbiam i cenię waszą przyjaźń, choć niewiele razy was razem widziałam. Ale widziałam między wami ogromną miłość. Ogromną miłość. Jak brat z bratem.

-Rosalie. Nie każ mi ryczeć.

-Nie robię tego. Ale musimy działać razem i być przy nim. Na dobre i złe.

-Ann miała rację, masz za dobre serce. Najpierw jednak musi trochę pocierpieć, niezależnie co z nim ale to co zrobił tobie.. Musi zrozumieć, przeprosić i to skutecznie. Potem możemy mu pomóc. Ale. Sam uznam, czy cię wystarczająco przeprosił, ok?

-Jesteś naprawdę wspaniałym przyjacielem i niesamowitą osobą. Nie przypuszczałam, że wiesz… Piłkarze mogą być normalni.

-Nie uważam się za normalnego!-roześmiał się Mario obejmując mnie opiekuńczo ramieniem –Przykro mi, skarbie, ale ty też nie. Lama trafił na za wielki skarb.

-Ale wiesz o co mi chodzi.

-Wiem, doskonale wiem. Muszę iść na trening, pewnie się jeszcze po nim zobaczymy, chyba że coś z chłopakami zaplanujemy. Ale nie jadę do Reusa. To tak już na zapas, baw się dzisiaj dobrze z Ann.

-Postaram się. Dziękuję za tą rozmowę.

-Ja bardziej.-uśmiechnął się podnosząc z łóżka i pocałował mnie w głowę.

-Jesteś najlepszym przyjacielem pod słońcem, Mario.

-Wiem, mała. –uśmiechnął się szeroko i poszedł wybierać rzeczy z szafy. I mój humor już się poprawił.

~~~

 Witam po dłuugiej przerwie! Czy ktoś jeszcze został?

Ogromnie cieszę się, że przybyło też nowych czytelników-mam nadzieję, że Wam się tu spodoba i zostaniecie na dłużej!💕 

Cieszę się, że w końcu wracam. Za mną ciężki miesiąc.. Wiele osiągnięć z teatrem szkolnym-wygraliśmy konkurs wojewódzki! 

Co więcej-zdałam!😃 Z ocenami takimi jakimi zakładałam, że chciałabym mieć. Wywalczone!

No i chyba najważniejsze dla mnie-udało mi się podtrzymać wspaniałą relację, o którą bałam się, że po zakończeniu roku i szkoły nie przetrwa..przetrwała. I druga z resztą też, naprawdę..nie wierze, że wszystko ułożyło się tak po mojej myśli.

Obawiam się jedynie czy zdążę z rozdziałami, nie chcę już poślizgów ale mam (jeszcze) kolejną komplikację-rehabilitacja i przeprowadzka..w domu jestem gościem,ostatnio tylko nocuję.. Muszę znaleźć chociaż minutę, żeby pisać, bo mam tyyyyle pomysłów!🙊 Potrzeba mi waszej komentarzowej motywacji, bo mi mocno tego brakowało przez ten caały czas.

Zaraz notka będzie dłuższa niż cały rozdział, więc jeszcze chciałabym Wam życzyć wspaniałych, bezpiecznych wakacji, dużo odpoczynku, pięknej pogody i relaksu!

Za tydzień następny!

Ściskam mocno!💖🌷🌞