Pięć

-Rosalie..Obudź się.

Ze snu wyrwał mnie spokojny głos piłkarza, a ja po leniwym otwarciu powiek zaczęłam rozglądać się dookoła sypialni upewniając się, czy jednak nie śnię i czy wszystkie zdarzenia z poprzedniego dnia nadal były rzeczywiste. Nigdy nie pomyślałabym, że jeden człowiek jest w stanie wywołać taką burzę w moim życiu. Burzę w szklance starej, zmętniałej wody. Każdy wybór był zły albo niemożliwy. Nie mogłam się spodziewać innych myśli zaraz po przebudzeniu. Nawet nie zwracałam uwagi na pogodę za oknem wiedząc i tak, że obojętnie jaka by była byłaby piękniejsza od szarości i mgły w mojej głowie. W końcu namierzyłam i jego. Stał w pełni ubrany w nogach mojego łóżka. Jasna koszulka z niewielkim nadrukiem z nazwą firmy nad kwadratową kieszonką koło piersi. Do tego postrzępione nad kolanami krótsze spodenki jeansowe i wyglądał jak zwykle. Dobrze wyglądał. Opisy były zbędne. Był jak zwykle sobą a to była wystarczająca definicja perfekcji. Przeciągnęłam się wyciągając ręce za siebie i ziewnęłam głęboko.

-Dzień dobry. –wymamrotałam i spojrzałam na niego jeszcze spod przymrużonych powiek. Hipotetycznie mogłam też wczoraj za dużo wypić, co by było przyczyną mojej niechęci do wstawania z łóżka.

-Jest już po dwunastej. Spałaś prawie dwanaście godzin. Nie, że ci żałuję, ale dzisiaj idziemy na mecz a wcześniej musimy porozmawiać.

Zupełnie hipotetycznie.

-W porządku. Zaraz zejdę na dół. –oznajmiłam przekładając się na bok. Mimo tylu godzin snu cały czas czułam zmęczenie...i lekki ból głowy. To właśnie było dokładnie to, bez miejsca na hipotezy.

Kiedy chciałam już wygonić Marco z pokoju chcąc się przebrać jego już nie było. Dziś wisiało w powietrzu coś zupełnie innego. Coś się mogło stać, choć zupełnie nie umiałam przewidzieć co. On był dzisiaj inny. Jakby zapomniał. Mój Boże, zapomniał. Moje serce głośniej załomotało z jednoczesną obawą i szczęściem.

Wygramoliłam się z łóżka zaciekawiona jednak dzisiejszym dniem i poszłam na balkon, żeby zabrać z suszarki wyschnięte rzeczy, które mogłam dzisiaj założyć. W łazience przebrałam się, zmieniłam opatrunek ochronny na pępku i posmarowałam maścią, którą musiał mi wcześniej zostawić mój nowy tatuaż. Pomalowałam się delikatnie i rozczesałam włosy tak, że aksamitnie opadały mi na ramiona. Dzisiaj wyglądały o niebo lepiej niż wczoraj. Miały swój dzień! Może to oznaka, że będzie on jednym z lepszych?

Zbiegłam na dół po płaskich schodach. Nogi poniosły mnie do kuchni, gdzie czekały już na mnie chrupiące bułki i parująca herbata.

-To wszystko dla mnie?-zapytałam Marco, który wycierał blat w kuchni

-Tak. W końcu urodziny ma się raz w roku. –odpowiedział z uśmiechem odwracając się do mnie i oparł się biodrami o blat. –Podjęłaś decyzję?

-Tylko nad jedną z nich mogę się zastanawiać. Domyślam się, że jeśli ucieknę…

-Znajdę cię. –odpowiedział ze spokojem przerywając mi a zarazem kończąc zdanie.

-Nie oddam ci pierścionka.

-Wiem, dlatego też zaproponowałem ci trzecie wyjście.

-Dlatego, że nie oddałabym ci pierścionka?

-Tak. –odpowiedział. Podszedł do mnie i usiadł na krześle naprzeciw mnie. Niepewnie wzięłam kęs bułki i czekałam, aż powie coś więcej. –To znaczy, że jesteś wyjątkową osobą. Wolałabyś poświęcić całą siebie niż oddawać pamiątkę po bliskiej ci osobie. Niewiele osób by tak zrobiło.

-Nie rozumiem dlaczego to zaproponowałeś. To szalone.

-Każdy z nas ma bagaż. Nie wiemy nic o sobie, ale ja wiem, że skoro uciekłaś z domu i musiałaś się chować przed policją nie było za wesoło. Ja też nie miałem zbyt wiele szczęścia w życiu..prywatnym, Zawodowo mi się jedynie układa, choć aktualnie też nie.

-Dlaczego mi nic o sobie nie mówisz?-zapytałam prosto z mostu. Chciałam tak bardzo znać na to pytanie odpowiedź.

-Nie chcę, żebyś mnie oceniała. Nie lubię szufladkowania.

-André powiedział mi, że wy, piłkarze, szukacie przyjaciół.. Prawdziwych, nie tych, którzy polecą na kasę. Myślisz, że wybieram małżeństwo, żeby mieć kasę i być sławna?

-Wybrałaś?-zapytał uśmiechając się przy tym jednocześnie.

-To najlepsza opcja z najgorszych. Najmniejsze zło. Mówiłeś, że tylko rok. Nie zmieniaj tematu.

-Nigdy nie czułem do kobiety czegoś więcej niż samego fizycznego pociągu. –przyznał się. Zaskoczył mnie. Myślałam, że zaraz będzie stosował kolejne wymówki i wykręty... Biorąc duży oddech lekko przygryzłam wargę. Czy on zaczynał mi się zwierzać? Co było z  nim nie tak? Co się stało z tym Marco z dnia wczorajszego?

 Jego oczy posmutniały. Zupełnie omijał mój wzrok, splótł ze sobą długie palce rąk i przyglądał się im przez chwilę.

 -Dlatego nie wziąłeś ślubu ze Scarlett? Przecież powiedziałeś mi, że tylko przełożyłeś?-postanowiłam przerwać panującą niezręczną ciszę. Byłam ciekawa, czasem zbyt bardzo.. Sądziłam jednak, że to takiej sprawie powinnam wiedzieć.

-Wczoraj się rozstaliśmy. Na zawsze. Potem zadzwoniłaś ty, że jesteś na policji.. Byłem wściekły. Myślałem… Że spędzimy razem ze Scarlett resztę życia.

-Teraz rozumiem, choć twoje zachowanie względem mnie... Przykro mi Marco. Mogę wiedzieć.. Co się stało?

-Rozmawialiśmy szczerze.. Powiedziała, że miała romans. Facet, z którym się spotykała krótki czas się w niej zakochał.. kiedy się zaręczyliśmy ona zerwała z nim kontakt ale on wciąż pisał. Powiedziała mi, że przez tak krótki czas z nim czuła się kochana jak nigdy ze mną. –wyznał cicho szepcząc. Musiało go to boleć. Cholernie. Mimo, że był może i czasem beznadziejny poczułam ogromny smutek, żal a także troskę.
Wstałam z krzesła i podeszłam do niego. Nie czekając na jakąkolwiek reakcję usiadłam na jego kolanach i przytuliłam się do niego kładąc głowę na jego ramieniu. Jego ciało było całe spięte. Nie ruszył się ani odrobinę. Niepewnie objęłam go ręką, wplatając dłoń w jego aksamitne włosy delikatnie je pociągając. On dopiero kilka chwil później objął mnie szczelnie swoimi rękoma.

Kiedy podniosłam głowę spojrzałam prosto w jego oczy, co wywołało u niego delikatny uśmiech.

-Dziękuję ci. Za to wszystko co mi powiedziałeś. Myliłam się co do ciebie i przepraszam za to. Możesz mi wyjaśnić jeszcze jedną rzecz?

-Spróbuję.

-Dlaczego ślub?

-To sprawdzian dla mnie. Funkcjonowanie zgodnie, we dwoje. Ze Scarlett nie miałem tak stabilnego życia. Ona co tydzień gdzieś wypadała na kilka dni. Wpadała na weekend, czasem przyszła na mecz. Naszą bliskość nadrabialiśmy w łóżku… Ale to nie tylko o to chodzi we wspólnym życiu. Myślę, że ty też na tym skorzystasz. Nie tylko materialnie.

-Nie chcę twoich pieniędzy.

-Będziesz je miała. Musimy urządzić ci garderobę, kupić kosmetyki, będziesz mogła wybrać różne bibeloty żeby tu ustawić… O ile się zgodzisz.

-Jestem obcą osobą, nie znasz mnie… A jednak chcesz się ze mną ożenić. Ryzykujesz.

-Nie ryzykuję. Część ciebie poznałem. Część twojej duszy. Delikatna, wrażliwa, krucha, dobra… Chciałbym poznać cię bardziej ale przez to, że nic nie mówiłaś nauczyłem się sam wyłapywać pewne rzeczy, niuanse. Nigdy tego nie robiłem, jednak kiedy byłem do tego zmuszony okazało się to dziwnie łatwe.

-Co byś na przykład chciał wiedzieć?-zapytałam schodząc z jego kolan i usiadłam na krześle tuż obok. Wzięłam moją herbatę i upiłam z niej małego łyczka okropnie siorbiąc.

-Co oznacza dla ciebie ten tatuaż? Też miałem łzy w oczach widząc tatuaż ten co mam, dla mojej rodziny… A ty płakałaś…

-Ważka.. To moja mama. –zaczęłam spoglądając lekko w jego oczy. On przechylił głowę lekko na lewo próbując mnie zrozumieć. Jego oczy nieustępliwie przeze mnie przenikały jakby chciały mieć dostęp do moich wszystkich myśli. –Jak byłam mała… Wiesz, ona była bardzo religijna. Jak miałam pięć, prawie sześć lat wzięła mnie raz do siebie do sypialni i położyła koło siebie. Głaszcząc mnie po włosach powiedziała, że jak odejdzie… -mój głos się lekko złamał. W oczach czułam napływające łzy. Zrobiłam przerwę na kilka oddechów. –Jak odejdzie to nie będzie aniołem i nie będzie w niebie, bo to zbyt daleko. Powiedziała mi, że ona będzie ważką. Będzie zawsze koło mnie i będzie mnie strzegła swoimi wielkimi oczami. Dokładnie tak powiedziała.-uśmiechnęłam się mimowolnie. Mimo tylu lat pamiętałam tą chwilę tak dobrze. Na jego twarzy także zagościł słaby uśmiech. –Miała piękne duże oczy.

-Masz je po niej. –wtrącił, przez co moje serce zabiło kilka razy mocniej.

-Ale miała jeszcze wadę wzroku. Okulary powiększały jej oczy jeszcze bardziej, stąd porównanie do ważki. Kochałam ją najbardziej na świecie. Zmarła dwa tygodnie później. Najpiękniejsze było to, że podczas pogrzebu uciekłam od ojca i pobiegłam nad jezioro. Tam właśnie taka błękitna ważka usiadła na moim ramieniu. Taka jak ta z mojego tatuażu. Przychodziłam tam każdej pory roku i opowiadałam wszystko mamie obserwując jezioro i malutki lasek, który mnie otaczał dając poczucie bezpieczeństwa.

Kiedy spojrzałam mu w oczy widziałam u niego niemałe wzruszenie. Nie płakał, lecz był na typowym krańcu. Uśmiechnęłam się słabo i wstałam od stołu zabierając naczynia. Poszłam schować wszystko do zmywarki i dopiero wtedy wróciłam z powrotem do salonu, gdzie wciąż w tym samym miejscu siedział blondyn.

-Spróbujmy z tym ślubem. To tylko rok.

-Poważnie?-uśmiechnął się spoglądając na mnie tymi swoimi pięknymi oczami.

-Mam tylko kilka warunków. Żadnych zdrad, żadnych tajemnic. Masz mnie szanować i o mnie dbać. A jak padną słowa „jesteście mężem i żoną” masz mnie pocałować tak z prawdziwego zdarzenia, jasne?

-Chodź tu. –polecił uśmiechając się a jego oczy radośnie zabłyszczały. Rozłożył szeroko ręce i przytulił mnie do siebie. –Obiecuję. –szepnął tuląc mnie do swojej piersi. Uśmiechnęłam się lekko na ten gest. Może to była najbardziej głupia decyzja jaką kiedykolwiek podjęłam w życiu ale czasem warto ryzykować. A z nim właśnie chciałam zaryzykować. Po prostu ten facet urzekł mnie swoją osobowością. Tajemniczością. A przede wszystkim dobrym sercem. Potrafił być szczery i poważny… Też trochę niezrównoważony. Ciekawe jak się śmiał?

-Stworzymy dom, Rose. Taki na rok, ale dom. Ty będziesz drzwiami a ja będę pukał. –kąciki jego ust podniosły się wysoko jak u Grincha. Parsknęłam niepohamowanym śmiechem, a w kącikach oczu zebrały mi się malutkie łezki.

-Zepsułeś tą chwilę. –stwierdziłam celując w niego oskarżająco palec odsuwając się na pewien dystans.

-Przepraszam, no. Ale i tak musimy się zbierać na mecz. Załatwiłem nam dobre miejsca.

-A to kibice nie kupili wszystkiego?

-Zawsze jakieś pojedyncze zostają. Mam swoje znajomości więc możemy iść.

-W sumie to już jestem gotowa.

-Nie masz nic cieplejszego?

-Nie. –pokręciłam przecząco głową spoglądając na niego spod przymrużonych powiek.

-Zaraz przyjdę. –oznajmił i pobiegł po schodach na górę.

Usiadłam na oparciu kanapy i znów zaczęłam podziwiać panoramę Dortmundu. Ten widok naprawdę mi się nigdy nie znudzi. Był niesamowity, a z każdym dniem odkrywałam w nim coś innego, coraz to piękniejszego, bo to nie tylko nowoczesne osiedle koło jeziora ale też niezwykła panorama miasta ze stadionem w tle.

-Rose..-nawet nie zauważyłam kiedy zmaterializował się blondyn. Właściwie narzeczony, o ile moja zgoda to były właśnie zaręczyny. Romantycznie, nie ma to tamto. –Dla ciebie. –podał mi zwykłą, czarną polarową bluzę z kapturem.  –Jest trochę chłodniej dzisiaj, przyda się. Zwłaszcza jak się siedzi.

-Dziękuję. –uśmiechnęłam się widząc go w drugiej identycznej. Idealnie. Jeszcze potrzebne są nam tylko takie same spodnie i buty i będzie perfekcyjnie.

Wyszliśmy z mieszkania zamykając za sobą drzwi. Winda zjechaliśmy do garaży podziemnych, gdzie wsiedliśmy do czarnego Astona Martina.

W centrum napotkaliśmy przedługi korek ciągnący się aż pod sam stadion. Każdy samochód, który przejeżdżał koło nas miał jakąś naklejkę na bagażniku, wystawiony przez okno szalik albo też wiszącą maskotkę pod lusterkiem. Nie wiedziałam do końca jakiego stworka przedstawia ale stawiając, że żółto czarne kolory stanowiły jego podstawę to krąg podejrzewanych się zawężał do osy, pszczoły, trutnia, gza, szerszenia, trzmiela, nomady, mamrzycy i zadrzechni.

Przed samym obiektem zjechaliśmy w inną ulicę, którą dostaliśmy się do zjazdu pod stadion. Marco otworzył szybę witając się z ochroniarzem, który uśmiechając się otworzył bramę. Był to dość spory parking, jednak niezbyt wiele samochodów było na nim zaparkowanych. Jechaliśmy cały czas przed siebie. Światła umieszczone były po bokach sufitu, były lekko przyciemniane, co dawało pewien klimat. Może tajemniczości? Skupienia?

-To parking, jak to nazywamy-służbowy. Tylko dla nas jako drużyny i oczywiście sztabu. –wyjaśnił zajmując miejsce oznaczone swoim nazwiskiem. Koło niego stał też czarny, większy Opel.
Wysiadając zauważyłam nazwisko na parkingowej tabliczce-Mario Götze. To chyba ten kolega Marco i André. Jeśli się uda nawet możliwe, że mogłabym go dzisiaj poznać. Marco złapał mnie za rękę, co mnie dość zdziwiło. Moje policzki się całe zarumieniły. Jeden drobny gest a ja już cała się rozpływam. Chcąc nie chcąc, było to słodkie. Zostałam przeprowadzona wzdłuż parkingu i weszliśmy po schodach do jakiegoś większego korytarza.

-Trzymaj się mnie, możliwe że będą media ale się przemkniemy. –z uśmiechem szepnął do mojego ucha nachylając się lekko. Faktycznie, media były ale za szklaną ścianą, która jak się domyślałam oddzielała szatnie od reszty stadionu.

-Tam są szatnie?-zapytałam z ciekawości wskazując palcem na ścianę.

-Szatnie i wyjście do tunelu.

-Ah, tunelu. –mruknęłam zachodząc w głowę o co chodziło. Wiedziałam, że w wielu rzeczach związanych z piłką nożną mogę być dość ułomna i rozbrajająco głupia, zwłaszcza dla kogoś, kto ma o tym niezłe pojęcie. –To to wejście na boisko? –zapytałam, kiedy doznałam olśnienia.

-Brawo!-zaśmiał się Marco ciągnąc mnie wyżej po schodach.
Urocze dołeczki w policzkach, mieniące się oczy, uroczy uśmiech pokazujący szereg delikatnie nierównych zębów i drżące wargi. To był właśnie jego śmiech. I doliczał się do reszty perfekcyjnych rzeczy w jego wykonaniu.

Przeszliśmy przez kolejny korytarz, na którym znudzony opierał się o ścianę jeden ochroniarz ubrany na czarno, za pasem trzymał radio, by komunikować się sprawnie z resztą. Marco jedynie kiwnął mu głową, ten odpowiedział tym samym. Stanęliśmy przed drzwiami, a przed nami zmaterializował się ten sam ochroniarz, co przed chwilą był na drugim końcu holu. Nawet nie słyszałam jego kroków, gdy do nas szedł. Sprawnie otworzył nam kluczem drzwi, przez które przeszliśmy i już znaleźliśmy się na wielkim i głośnym stadionie.

-Chodź, chodź szybko. –pospieszył mnie ciągnąc po schodach ku górze trybuny. Nawet nie miałam szansy, żeby dobrze się przyjrzeć temu obiektowi. Przeszliśmy kawałek w górę, by potem skręcić w lewo do naszego rzędu. Miejsca mieliśmy po środku, skąd idealnie było wszystko widać.

-Wow. –szepnęłam widząc ogromne boisko, dookoła którego stali mężczyźni wymachując żółto-czarnymi flagami. Wtórował temu głośny śpiew kibiców, którzy nie oszczędzali gardeł. Było niesamowicie.

-Tam na dole musi brzmieć to jeszcze piękniej.

-Tak jest. –przytaknął spoglądając na godzinę w telefonie. –Wejdą za pięć minut. Jesteśmy idealnie o czasie.

Zaczęłam rozglądać się po stadionie. Nie mogłam nadziwić się jak bardzo pozytywny i radosny nastrój panował. Wszyscy byli w dobrych humorach. Zostawili prywatne życie, własne problemy na zewnątrz, by móc się poświęcić swojej ukochanej drużynie. Stawali się jedną społecznością, jedną wielką rodziną.

Trzy rzędy niżej zauważyłam przepiękną dziewczynę, która siedziała odwrócona w naszą stronę i obserwowała Marco. W pewnej chwili także do niego pomachała.

-Marco? Jakaś dziewczyna… -odwróciłam się w jego stronę, kiedy ten akurat posyłał jej szeroki uśmiech i mrugał okiem. –Ej!-pisnęłam i klepnęłam go dłonią w kolano.

-Mmm, jaka zazdrość. –zaśmiał się blondyn –To dziewczyna mojego przyjaciela. Lubimy się.

-To w porządku. –westchnęłam zakładając ręce na siebie.

-Ej, nie złość się. Poznam was potem. Zobacz, wchodzą. –z uśmiechem wskazał na murawę, gdzie wchodzili piłkarze obu drużyn, jeden za drugim. Nie mieli kolejno numerów, wręcz na wyrywki. Był też między nimi André. Wężyk rozpoczynał się o ile dobrze widziałam dwudziestym dziewiątym numerem a kończył siedemnastym. Nawet nie szło rosnąco ani malejąco! I jak można było zrozumieć kto jest kto i gdzie powinien być?

Od pierwszego gwizdka przez całą pierwszą połowę nachylał się do mnie i tłumaczył wszystko po kolei co działo się na boisku. Podobało mi się jak irytował się sędzią i jego niesprawiedliwymi werdyktami. Widać było, że bardzo się przejmował tym meczem. Choć jednak miał podzielność uwagi. Co jakiś czas niby przypadkiem ocierał swoją dłonią o moje kolano.

Tym jak wszystko opisywał, każdą akcję, najmniejsze zagranie zaciekawił mnie bardziej co do piłki. Sama potrafiłam zauważyć popełniane błędy. Jak ktoś komuś podstawiał haka i ciągnął za koszulkę to dostawał żółtą kartkę. Choć według Marco żółte kartki za takie rzeczy powinni tylko otrzymywać przeciwnicy a nie my. Tu zwątpiłam w swoją pewność i z początku mu uwierzyłam, przez co znów została mi dana okazja do obserwowania jego śmiechu.

Kobieta. Ja. Polubiłam piłkę nożną.

Pierwsza połowa minęła zanim się obejrzeliśmy. Wygrywaliśmy po niej dwa do zera, co chyba było nawet w porządku jak na pierwszą fazę spotkania.

Kiedy zawodnicy obu drużyn zeszli z boiska ludzie zaczęli rozchodzić się do sklepików po przekąski. My z Marco także wstaliśmy. Blondyn chciał się przywitać z dziewczyną, która wcześniej do nas machała i jednocześnie chciał jej mnie przedstawić. Ona także wstała z miejsca i zaczęła iść w naszą stronę. Marco od razu objął ją i pocałował w policzek. Niebieskooka brunetka zaraz potem skierowała wzrok na mnie.

-Cześć, cieszę się, że mogę cię w końcu poznać! Jestem Ann.-uśmiechnęła się od ucha do ucha nie czekając na moją reakcję i od razu mnie przytuliła. „W końcu”? Może coś jej się pomyliło.

-Dlaczego w końcu? Chyba mnie pomyliłaś…

-Skąd. Ruby. Marco przyszedł do nas i trochę o tobie opowiedział.

-Rosalie.-poprawiłam ją. Chyba przez blondyna naprawdę polubiłam swoje prawdziwe imię. On sam słysząc to nieznacznie się uśmiechnął.  –Nie ufaj w nic co mówi.

-Okej. Ale wiesz? Mówił, że jesteś ładna, ale cholera, ty jesteś piękna! Nie chcesz być modelką?-zapytała bezpośrednio oglądając moją sylwetkę bez żadnego skrępowania.

-Nie, nie. To nie dla mnie. Wolę pozostać studentką prawa. Dobra, byłą studentką prawa.

-Prawo? –wtrącił się do rozmowy zaskoczony Reus. Jego palce przeczesały włosy. Chciałam przez moment zrobić to samo za niego.

-Tak. Ale z tego co się orientuję to raczej na nie wrócę przez pewien chory układ.

-Och…-westchnęła rozglądając się szukając Marco chcąc wyrwać się z niezręcznej sytuacji.

-Chcecie coś do jedzenia? –rzucił od niechcenia blondyn sprawdzając godzinę w swoim telefonie.

-Ja dziękuję. Nie wiem jak Ann. –powiedziałam spuszczając lekko głowę pod naciskiem jego spojrzenia. Było surowe i karcące niczym jak do małego dziecka. Stawiałam, że Ann wie o całym pomyśle Marco skoro z nią rozmawiał.

-Ja też nie. –uśmiechnęła się niezręcznie do niego. Dziwną sytuację skończył fan, który poprosił Marco o wspólne zdjęcie. Wykorzystując moment pożegnałam się z Ann mówiąc, że było miło mi ją spotkać. Czułam się zbyt onieśmielona, nie wiedziałam o czym bym mogła z nią porozmawiać. Na modzie znałam się niezbyt bardzo, modelingu też nie, o piłce nożnej też się nie czułam na siłach. Jeszcze. Może za kilka meczy.

Z wytchnieniem zajęłam z powrotem moje miejsce. Zapięłam mocniej bluzę przez wiejący nieprzyjemny wiatr, który rozproszył moje włosy na wszystkie strony. Marco nadal robił zdjęcia z fanami a Ann także wróciła na swoje miejsce.

Kiedy wszyscy zaczęli powoli wychodzić na boisko zauważyłam, że Marco gdzieś zniknął. Próbowałam dostrzec go w tłumie tłoczących się ludzi jednak na marne.

Przez całą drugą połowę siedziałam sama. Towarzyszyło mi po prawej puste siedzenie, na którym jeszcze kilkanaście minut temu siedział piłkarz. Z każdą minutą meczu moja irytacja i gniew coraz bardziej wzrastały. Chciałam jak najszybciej stąd wyjść, znaleźć go i powiedzieć wszystko co o tym myślę. Może przy okazji wydrapać mu oczy.

Dziewięćdziesiąta minuta była moim osiągnięciem, które przyszło dość swawolnie. Musiałam naprawdę się wyczekać, by móc opuścić stadion. Kiedy wszyscy padali sobie w uściski ciesząc się z wygranej udało mi się przemknąć przez tłum do korytarza, którym wszyscy wychodzili. Kiedy już miałam schodzić schodami w dół usłyszałam głośny stukot szpilek i wołanie mojego imienia. Ann.

-Rose, poczekaj!

-Na kogo?-zapytałam rzucając jej zirytowane spojrzenie. Przesunęłyśmy się na bok, by nie blokować innym przejścia. –Na niego czekałam całe czterdzieści pięć minut. Dłużej nie zamierzam.

-Przykro mi, że tak to wyszło. Chodź ze mną, Mario cię odwiezie.

-Nie mam kluczy.

-Marco mi dał. Chodź. –uśmiechnęła się szczerze obejmując mnie ramieniem. Ruszyłyśmy razem w przeciwnym kierunku. Ochroniarz przepuścił nas przez drzwi w szklanej ścianie, którą widziałam wcześniej idąc tu z Marco. Przeszłyśmy korytarzem, w którym znajdowało się pełno dziennikarzy, a co chwila mogłyśmy napotkać ochroniarza. Chwilę później ukazały się nam duże drzwi, na których widniało logo Borussii.

-To szatnia?

-No!-zaśmiała się radośnie i zapukała lekko w drzwi. Chciałam się jakoś ukryć, lecz dziewczyna złapała mnie za rękę nie pozwalając zwiać. Przez ramię widziałam, jak zawodnicy przebierają się. Większość była jeszcze bez koszulek, inni wychodzili spod prysznica jeszcze z mokrymi włosami.

-Mario!-zawołała świergocząc i pomachała w stronę, której niestety nie obejmowałam wzrokiem. Chwilę później zjawił się koło niej brunet ubrany w czarne, przylegające, jeansowe spodnie, na szyi miał przewieszony ręcznik. Był lekko pucułowaty, co dawało mu pewnego uroku, zwłaszcza, gdy się uśmiechał. Uroku dopełniały radośnie mieniące się ciemne oczy. Ucałował Ann w policzek i uśmiechnął się do niej promiennie. Mogłam odczuć, że naprawdę jest bardzo ciepłym i radosnym człowiekiem. Nawet nie musiałam zamieniać z nim słowa, by wiedzieć, że taki jest. Biła od niego sympatia i radość.

-Marco poprosił, żebyśmy odwieźli Rose do domu.

-Jasne. Dokończę się przebierać i zaraz będę. A Rose już czeka na parkingu?

-Rose jest tu. –roześmiała się i odsłoniła mnie przesuwając się na bok.

-Ymm.. Cześć. –powiedziałam niepewnie lekko machając ręką. Mimo poczucia sympatii do chłopaka zupełnie straciłam odwagę. Jeśli i on wiedział o moich niechlubnych zaręczynach mogłam się spodziewać ich opinii o mnie. Stawiałam na łowczyni majątków i głupie cielę.

-Hej, hej. Zaraz cię uściskam, tylko się ubiorę do końca. Idźcie dziewczyny do samochodu, co?- obdarzył mnie chwilowym acz spokojnym spojrzeniem patrząc prosto w moje oczy, a potem nie czekając na odpowiedź swojej dziewczyny poszedł w głąb szatni, a po chwili wrócił z kluczami, które podał Ann. –Dajcie mi dziesięć minut.

-Okej.-uśmiechnęła się Ann i nim zdążyłam się nad czymkolwiek zastanowić zostałam pociągnięta w stronę, z której przyszłyśmy.

Przysięgam, jeszcze trochę a moja ręka zostałaby urwana.

Znalazłyśmy windę, którą zjechałyśmy na poziom niżej na parking, gdzie przyjechałam na początku z Marco. Kiedy szłyśmy do samochodu zorientowałam się, że jego samochodu już nie było. Po prostu mnie zostawił. No brawo!

Ann otworzyła tylne drzwi, gdzie razem wsiadłyśmy i zaczęłyśmy rozmawiać o meczu. Wszelkie moje niepotrzebne uprzedzenia co do modelki minęły, gdy po prostu zaczęłyśmy rozmawiać. Niby zwykłe błahostki ale cieszyłam się, że poznałam kogoś z kim mogę porozmawiać albo umówić się czasem na kawę, żeby odstresować się od blondyna.

Kwadrans później dołączył do nas Mario. Gdzieś w oddali mogłam usłyszeć donośne śmiechy innych piłkarzy cieszących się ze zwycięstwa. Brunet otworzył drzwi, by mogła wysiąść Ann ale także poprosił, żebym wyszła i ja. Od razu uściskał mnie i pocałował w policzek. To był moment ulgi i wytchnienia.

-Cieszę się, że cię mogę poznać. Przyjdź do nas z Marco nawet w tym tygodniu. Zrobimy kolację, poznamy się lepiej.-powiedział ze śmiesznym akcentem. Stawiałam na Bawarię, musiałam się zapytać potem Marco.

-Bardzo mi miło, dziękuję. I gratuluję wygranej.

-Oj daj spokój, nie tak oficjalnie. Damy ci nasze numery telefonów, zawsze możesz do nas dzwonić.

-Nie musicie na siłę się ze mną przyjaźnić, bo Marco ma jakieś chore wymysły. Pewnie i tak myślicie, że jestem idiotką zgadzając się na ten układ.

-Hej, Rose. –powiedział twardo brunet i ścisnął mnie za ramię. –Wcale nie musieliśmy z tobą rozmawiać, wcale. Marco opowiadał nam o tobie i sami chcieliśmy cię poznać. Z Marco jesteśmy jak bracia i wiem o nim wszystko jak on o mnie. I wcale nie uważam cię za idiotkę, ani Ann. Jest w tobie coś wyjątkowego i mam nadzieję, że odbuduje to Reusa. Wierzę w to i wam kibicuję.

-Dziękuję. –uśmiechnęłam się niezręcznie żałując, że tak na nich naskoczyłam, a po chwili byłam już tulona przez bruneta. Dodało mi to odwagi a mój humor od razu nieznacznie się poprawił. Polubiłam go, naprawdę polubiłam.

-Nie ma za co. Chodź, jedziemy, bo jeszcze Woody będzie stać i czekać pod drzwiami.

Ann usiadła z przodu koło Mario, a ja zajęłam tyły samochodu. Podróż do domu minęła nam w naprawdę miłej i ciepłej atmosferze. Para nawet mnie odprowadziła pod same drzwi. Nie chcieli jednak wejść. Uściskali mnie i zapisali na szybko swoje numery telefonów.

Kiedy weszłam do mieszkania od razu rzuciłam klucze na stolik i ściągnęłam buty. Usiadłam na kanapie zapinając mocniej bluzę Marco i włączyłam telewizor. Mój brzuch burknął przypominając o swoim głodzie jednak nic bym nie przełknęła.

Dokładnie trzynaście minut później usłyszałam dzwonek do drzwi. Zerwałam się z kanapy i poszłam otworzyć blondynowi. Ten jak gdyby nigdy nic wszedł do środka i zawiesił bluzę na wieszaku.

-I co, nic nie powiesz?-zapytałam zakładając ręce.

-Słucham?-odwrócił się w moją stronę zdziwiony. No niespodzianka! Nadal żyję!

-To ja powinnam słuchać! Zostawiłeś mnie samą na wielkim stadionie! Nic nie wiedziałam, nie wiedziałam gdzie jesteś! A jeśli coś by mi się stało? Po prostu sobie poszedłeś. Mówiłam, żądam szacunku, a ty totalnie mnie olałeś! Jesteś cholernym, egoistycznym dupkiem. Ten rok czasu będąc twoją żoną będzie najgorszym czasem moim życiu! –krzyczałam w furii. Na sam koniec popchnęłam go lekko za ramiona lecz ten nawet się nie zachwiał. No tak, nie z nim te numery. Mój krzyk nawet nie wyprowadził go z równowagi, był bardzo skupiony i lekko zamyślony.

-Rozmawiałem z Ann i z ochroniarzem, który cały czas miał cię na oku, więc nic by ci się nie stało. Nie zostawiłbym cię, gdybyś była w niebezpieczeństwie. I nawet załatwiłem z Ann, żebyś została bezpiecznie odwieziona.

-Było tak strasznie ciężko jaśnie księciu mi to powiedzieć? Byłam wściekła i czekałam aż tylko skończy się ten głupi mecz! Poza tym, czuję od ciebie naprawdę urocze perfumy. Jak ja byłam głupia myśląc, że jesteś nawet w porządku. Najlepiej nie chciałabym cię znać!

Frustracja i złość wzięły nade mną górę. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo byłam wściekła na Marco. Łzy zebrały się w moich oczach, odeszłam od niego na kilka kroków.

 -Po prostu nie wierzę, że po tylu latach od szkoły się spotkałyś… -do mieszkania weszła niska blondynka. Kiedy nas zauważyła od razu przerwała swój wywód i zaczęła obserwować co się dzieje. –Przeszkodziłam w czymś?

-Nie. –rzucił piłkarz zaciskając mocno pięści. Właśnie zrozumiałam, że doprowadziłam na pozór z początku spokojnego faceta do złości. –Rosalie, to moja siostra, musiałem do niej pilnie pojechać. Jutro pójdziesz z nią wybierać suknię ślubną na sobotę. –oświadczył ze spokojem i skierował się do wyjścia. Zabrał klucze, które położyłam kilkanaście minut temu na stoliku. –Wychodzę.

Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech słysząc trzask drzwi. Po moich policzkach zaczęły płynąć ciepłe łzy. We mnie kumulowało się zbyt wiele emocji. W stosunku do Marco i samej siebie. Czułam obrzydzenie. Tym co robię. Co miało się stać w sobotę. Tym całym głupim układem, w którym żadne z dwojga nie darzy się nawet tak głupim zaufaniem. Poczułam ciepły dotyk kobiety, a po chwili już byłam przez nią ciepło przytulana.

-Nie płacz, skarbie. –szepnęła i zaczęła mnie głaskać po włosach. Nie miałam już sił walczyć samej ze sobą, udawać silnej, udawać, że wcale wizja ślubu i dzielenia z nim życia, codzienności mnie nie przeraża. Zaciągnęłam głośno nosem i jeszcze mocniej zaczęłam płakać.

-Mam dość. Po prostu mam już tego wszystkiego dość. Chcę się obudzić z tego koszmaru. Mam wyjść za faceta, którego prawie nienawidzę. Od dziecka marzyłam o księciu z bajki a tu? Potrzebuję kogoś bliskiego, ale dwie najważniejsze osoby w moim życiu odeszły. Jak mam być spokojna nie mając w nikim oparcia?

-Rose, proszę, nie płacz. Porozmawiajmy.

-Nie ma o czym. –wyrwałam się i pobiegłam na górę do swojego pokoju. Zachowałam się jak dziecko, czasem nim bywałam. Potrzebowałam czasem nadrobić straty z dzieciństwa. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i rzuciłam się na łóżko. Zachowałam się dokładnie jak mała, głupia, rozkapryszona dziewczynka. W dodatku zapewne ruda z piegami, wredna i złośliwa, która pokazuje język do wszystkich przez szybę w samochodzie. To właśnie w tej chwili byłam ja.

Pod sobą poczułam jakiś szeleszczący papier. Usiadłam i ocierając łzy z ciekawością spojrzałam na to, co leży na łóżku.

 Były to dwie duże, papierowe torby i kilka mniejszych siateczek. Z ciekawością zabrałam się najpierw za te papierowe.

Znalazłam w nich trzy pary markowych, drogich butów. Prześliczne miętowe adidasy, które musiały być naprawdę wygodne. Jesienne, czarne, skórzane botki za kostkę i najzwyklejsze baleriny. W mniejszych siatkach znalazłam kilka t-shirtów, milutki sweter na chłodniejsze dni, bluzę polarową, taką samą jaką miałam dzisiaj na sobie tylko w wersji damskiej oraz grubszą kurtkę z kapturem. Nie wiem kiedy on to kupił… Ale on się o mnie troszczył. Tak jak go prosiłam. Nie mógł też dotrzymać słowa o innych rzeczach?

Po pokoju rozległo się pukanie do drzwi. Westchnęłam cicho będąc wciąż w szoku po otrzymaniu takich podarunków.

-Proszę.. –powiedziałam dość cicho, jednak wystarczająco głośno, by siostra Marco mnie usłyszała.

-Przyniosłam chusteczki i wygrzebałam czekoladę z toffie i orzechami.

-Piłkarze takie coś w ogóle tykają palcami?

-Nie, kupiłam z myślą o tobie. Nawet jeśli byłabyś na diecie i tak prędzej czy później byś zjadła. Też jestem na diecie. –zaśmiała się i usiadła obok mnie na łóżku. –Mogłam usiąść, nie?

-Pewnie, że tak. –zaśmiałam się i zrobiłam jej miejsce układając na jeden stos nowe ubrania. –Czekaj, ty kupiłaś czekoladę? Jak..

-Marco mnie poprosił dzisiaj, żebym zrobiła dla ciebie zakupy z ubraniami. Podpatrzył rozmiar jaki nosisz. Wiedziałam, że cię dzisiaj poznam, więc kupiłam czekoladę. Każdy kocha czekoladę.

-Zgadza się. –roześmiałam się powracając na dobre tory nastroju.

-W ogóle, jestem Yvonne.

-Rose, ale chyba już wiesz.

-No tak się złożyło. Masz czas? Czy wolisz zostać sama?

-Wiesz? Chyba trochę towarzystwa mi dobrze zrobi. Mam dość Marco jak na dzisiaj, więc ty jesteś w tym momencie najbardziej odpowiednia.

-Nie bądź na niego zła. To przeze mnie musiał cię zostawić, bo musiałam pilnie zawieść dokumenty do notariusza, dzisiaj był ostateczny termin, a padł mi samochód. Mąż pojechał do mojej siostry z synem i byłam naprawdę w kropce.

-Masz synka?-rozpromieniłam się –Mogę zobaczyć zdjęcie?

-Jasne. –uśmiechnęła się i wyciągnęła swój telefon. Weszła w galerię i pokazała mi zdjęcie ślicznego chłopca, na około czteroletniego. Miał uśmiech bardzo podobny do Marco. Na jednym zdjęciu nawet byli razem. On trzymał go na ramionach, a mały cały roześmiany obejmował jego szyję swoimi rączkami.

-Nico jest wpatrzony w Marco jak w obrazek. Marco ma naprawdę wspaniałe podejście do dzieciaków, uwielbiam na nich patrzeć. Jeszcze jest malutka Mia, córeczka Melanie.

-Druga siostra?

-Tak, jest nas trójka. Marco jest najmłodszy. Oczko w głowie taty. Od dziecka. A ty? Masz rodzeństwo?

-Nie.-od razu zaprzeczyłam, a w moich oczach zebrały się łzy.

-Ej, nie płacz. Nie musimy o tym rozmawiać. –powiedziała smutno i mocno mnie do siebie przytuliła. –Nie będę już o nic pytać.

-Moja matka nie żyje, ojciec ożenił się drugi raz… -siorbnęłam nosem ocierając łzy z powiek. Nie lubiłam o tym mówić, to zawsze budziło we mnie skrajne emocje, z którymi od zawsze nie umiałam sobie radzić. -Przepraszam, nie jestem w stanie o tym mówić.

-Tak mi przykro, skarbie. –szepnęła i położyła moją głowę na swoim ramieniu. –Chodź, zamówimy sobie coś i zrobimy babski wieczór.

-Chętnie. –uśmiechnęłam się słabo ocierając łzy i podniosłam się z Yvonne z łóżka. Na dole zdecydowałyśmy się, że zamawiamy sushi.
Włączyłyśmy telewizję i zaczęłyśmy szukać czegoś ciekawego. Akurat zaczynał się „Turysta”, co bardzo nas zadowoliło. Johnny Depp załagodził mojemu podłemu nastrojowi. Pół godziny później dostałyśmy nasze sushi. Rozłożyłyśmy bardziej sofę i przykryłyśmy się kocem. Nie przejmowałam się, że nie umiałam jeść pałeczkami, Yvonne też z nich zrezygnowała i jadła jak ja, palcami.

 Kiedy film się skończył przełączyłyśmy na kolejny.

Yvonne okazała się naprawdę wspaniałą i ciepłą osobą. Zaufałam jej i mogłam na niej polegać. Do sushi wypiłyśmy po lampce dobrego wina, które znalazłyśmy tu w szafce. Nie zauważyłam kiedy, ale podczas drugiego filmu zasnęłam na ramieniu siostry Marco.

***

Zaczęłam się rozbudzać, kiedy poczułam, że jestem niesiona w silnych, męskich ramionach. Po zapachu perfum rozpoznałam ich właściciela. Położył mnie ostrożnie na łóżku i rozpiął bluzę, którą mi pożyczył na mecz, a potem nachylił się do spodni. Chciałam się rozbudzić i coś do niego powiedzieć, jednak wciąż walczyłam ze snem, który cały czas mnie nachodził.

Poczułam jak rozpina mi guzik od spodni i przytrzymując majtki delikatnie mi je zsuwa. Sen mnie zupełnie zmorzył a ja już nie miałam panowania nad sobą ani nad rzeczywistością, która mnie otaczała.

***

Z samego rana, kiedy się obudziłam przeciągnęłam się niczym kot. Przypomniałam sobie sytuację, kiedy Marco mnie zanosił do łóżka. Faktycznie, spodnie leżały złożone na fotelu, zostałam w samej bieliźnie i bluzce. Może już nie był tak wściekły jak wczoraj? Po jego ostatnim zachowaniu naprawdę nie myślałam, że chciałby jeszcze się mną tak zajmować. Może nawet na to nie zasługiwałam.

Ziewnęłam i przekręciłam się na bok. Zdziwiłam się na widok, który zastałam.

Na stoliku nocnym leżała przepiękna, biała róża. Doczepiona na czerwonej tasiemce była do jej długiej łodygi malutka karteczka, na której lekko krzywym pismem napisane było jedno słowo, które mnie rozbroiło i miałam ochotę pobiec do blondyna i go przytulić.

„Przepraszam”.

~~~

No to tak. Na samym początku naprawdę dziękuję za wszystkie komentarze!! Jesteście przeekochane! Uwielbiam je czytać! Moje hobby😆❤ 

Marco i Rose.. trochę kart odkrytych..ale nie wszystkie, w tym u mnie w puli wciąż dostępne Asy i Joker 😇

Ostatnio coś cierpię na zanik weny, tkwię w bezruchu na jednym rozdziale od wieków i ruszyć się nie mogę..A jak już chcę,to o mnie szkoła tak zadba, że już nie chcę.. Muszę w końcu się zmotywować!

Jest Mario! Na razie mało, ale jak to się mówi-za dużo słodyczy i uroku może człowieka zemdlić! Będzie więcej, spokojnie😊

Tym czasem ja uciekam,

Miłej soboty kochane!