Trzydzieści osiem

Kolonia była dokładnie taką, jaką ją zapamiętałam. Wielka, trochę przerażająca i mroźna. Zima nigdy nie odpuszczała, ale to było tu piękne. Latarnie oświetlały odśnieżone uliczki. Stałam na przystanku w centrum miasta, żeby pojechać na dalekie przedmieścia. W torbie miałam pięknie ozdobiony czerpany papier, na którym został naklejony zwykły, biały, żeby móc coś napisać. Nie wiedziałam kompletnie jak powinnam ubrać w słowa ten rok. Wydarzyło się w nim tak wiele..

Naciągnęłam mocniej szalik i włączyłam latarkę w swoim telefonie. Nigdy się tym nie przejmowałam, ale tak naprawdę, to kto normalny chodziłby w Wigilię po lesie? Chyba tylko ja i psychopaci. Znałam jednak drogę bezbłędnie. Każde drzewo, kamień, zakręt. Wszystko było w mojej głowie jak niezniszczalna mapa. Aż w końcu dotarłam. Moje w pół wygięte drzewo, na którym zwykle przesiadywałam i niesamowity krajobraz lasu i jeziora. Księżyc świecił tak mocno, że odbite światło od tafli wody trochę mnie raziło. Ale i tak wszystko było piękne. Przetarłam ręką drzewo ze śniegu i usiadłam na nim, odpychając się nogami od ziemi. Wyjęłam z torebki kartkę i długopis. Rozprostowałam ją na udzie, próbując utrzymać równowagę, by nie spaść z drzewa do jeziora i przy tym napisać list. Zawsze przychodziłam już z napisanym, jednak ten rok odbiegał już od wszystkich norm, więc mogło i to się różnić. 

„Kochana mamo,

Tak jak Ci obiecałam w zeszłym roku - jestem. Ale bardzo tęsknię za Marco. Dużo się zmieniło przez ten rok. Trochę mi przykro, w końcu w zeszłym roku pisałam ci, jak bardzo wątpiłam co do moich uczuć wobec Leo, teraz już go nie ma. To wszystko jest tak kruche i ulotne. Zawsze będzie w mojej pamięci, nigdy mu nie zapomnę, co dla mnie zrobił..ale teraz jestem pewna, że to nie była miłość. Moje serce nadal jest całe… Ale bije dla kogoś innego. ”

Przytrzymałam długopis i zaczęłam szukać w torebce swojego telefonu. Może Marco dzwonił? Z jednej strony się cieszyłam, że uszanował moją decyzję i przeprosił mnie, że nie poinformował mnie wcześniej. Z drugiej wiedziałam, że miał do mnie żal za to, co mu powiedziałam, że nigdy nie będę należeć do jego rodziny. On chciał, żebym się czuła w jego rodzinie jak swojej, naprawdę to doceniałam, ale to była wciąż jego rodzina. Jego mama prawdopodobnie by go wydziedziczyła, gdybym przyszła w Wigilię do ich rodzinnego domu i zwracała się do wszystkich „mamo, tato, ciociu, babciu, wujku”. Wszyscy by się czuli niekomfortowo przez moją obecność, w końcu byłam dla nich wszystkich obca. A próbując wytłumaczyć szybką wymianę panien młodych w sierpniu chyba bym się zapadła pod ziemię niż znalazła logiczne wytłumaczenie. Miałam nadzieję, że mimo żalu w stosunku do mnie spędzi wspaniałe święta. Żadnych wiadomości. Oby to oznaczało, że jest na tyle zajęty i ma tak dobry czas, że nawet nie miał chwili o mnie pomyśleć.

„Przez ten czas pojawiło się kilka ważnych osób w moim życiu. Lisa z Romanem są cudownym małżeństwem, mają małego synka Leosia. Są też Marc i Melisa, przeurocza para i słodka córeczka, rozmawiamy rzadko, ale i tak wzbudzili już moją sympatię. Aubę widziałam na urodzinach Leo i kilka razy w ośrodku treningowym, wydaje się zabawnym człowiekiem. No i Ann, cudowna przyjaciółka, bratnia dusza. Możemy się razem śmiać, płakać, wzdychać do przystojnych aktorów i nieźle zwyzywać rasę męską. Mario… Gdybyś go zobaczyła, to byś go od razu pokochała. Jeden jego uśmiech wystarczy, żebym i ja się uśmiechnęła. Jest moim bratem, myślę, że widząc nas z góry nie masz nic przeciwko temu.”

Znów przerwałam mój list i wzięłam telefon do rąk. Wybrałam numer do mojego kochanego bruneta. Odebrał po kilku sygnałach.

-Mario?

-Ho! Ho! Ho! Mery Christmas! Byłaś grzeczna w tym roku?

-Starałam się, a masz coś w swoim wielkim roku dla mnie, że pytasz?

-Może i mam ale trochę nos ci rośnie. Mikołaj dobrze wie, że z pewnym rudym osobnikiem dużo niegrzecznych rzeczy się wyprawiało.

-Od naszej ostatniej… Wymiany zdań jesteśmy zupełnie grzeczni, nawet jakimś cudem śpimy pod dwiema osobnymi kołdrami.

-Bez jaj no –mruknął już swoim normalnym głosem, przez co roześmiałam się głośno. -Rudy dostanie rózgę –ponownie zmienił głos na ten śmieszny, mikołajowy.

-Jak rózgę skoro był grzeczny?

-Grzeczny? To małżeński obowiązek, do stu jeden kopytek moich reniferów!

-Czy Mikołaj maltretuje swoje renifery? Co się dzieje z ich kopytkami?

-No jak co?

-Z moich obliczeń wynika, że masz dwadzieścia pięć reniferów, a dwudziesty szósty ma tylko jedno kopytko..

­-Biedactwo…

-Sto jeden było dalmatyńczyków.

-Ty już nie bądź taka mądra, bo rózgę dostaniesz.

-Jeny, jak ty grozisz! A ja tylko chciałam ci życzyć wesołych świąt.

-Uuu, przypałowo –westchnął. –To życz.

-Wesołych świąt. Najedz się dużo i zdrowo, a jutro pójdziemy razem na siłownię. Miej przecudowny czas z rodzinką, nadrób cały zaległy czas. I dużo fajnych prezentów, też mam coś dla ciebie ale to dostaniesz jutro.

-Nie wiesz, że jak jesteś w związku małżeńskim to po prostu dopisujesz się do prezentów swojego dzianego męża?

-Nie chcesz, nie dostaniesz..

-Zaraz, zaraz, nic takiego nie powiedziałem! Ogólnie to dziękuję za życzenia i tobie też wspaniałych świąt. Chciałbym cię mocno przytulić teraz. Święta się powinno spędzać z rodziną, a ty sobie wyjechałaś.

-Przepraszam Mario, ale co roku odkąd pamiętam jestem tu w Wigilię. Siedzę na drzewie, wspominam cały rok, kładę list do mamy na wodzie, w którym napisałam wcześniej wszystko, co mi leży na sercu –powiedziałam cicho, a w moim głosie, mimo wcześniejszego śmiechu usłyszałam smutek.

-A przy tym jesteś cholernie samotna.

-Tak zawsze było..

-Ale nie musi.

-Nie umiałabym inaczej. Słabiej cię słyszę, przepraszam, chyba gubię zasięg. Przekaż proszę Ann najlepsze życzenia, napiszę do niej potem.

-Do zobaczenia, mała, trzymaj się. 

Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Ale przecież wszystko było dobrze. Przecież byłam tu jak co roku, w tym pięknym miejscu, pełnym magii i wspomnień. Miejscu, które łączyło się z moją mamą, której tak mi brakowało, która odeszła za wcześnie. Debra nigdy by mi jej nie zastąpiła. Żadna inna kobieta. Potrzebowałam mamy. Byłam czasem tak niezdarna, robiłam tyle błędów, kłóciłam się z osobą, w której byłam zakochana, nie umiałam samej stawić czoła problemom. Byłam tak strasznie słaba. Nie było przy mnie mamy, która powiedziałaby mi co to jest miłość, jak wygląda życie, jak żyć z drugim człowiekiem, jak się nie poddawać, walczyć o swoje, nie raniąc przy tym innych ludzi. Jak umieć się otworzyć na miłość, która przecież możliwe, że była również bajką, wciskaną w baśniach i romantycznych filmach.

„I jest jeszcze Marco, być może ten, przez którego właśnie płaczę. Tak naprawdę nie wiem dlaczego płaczę, ale jeśli płaczę to możliwe, że to właśnie przez niego. Nie skrzywdził mnie, te łzy to bardziej przez moje uczucia. Marco jest najbliższym mojemu sercu człowiekiem. Nie jest moim mężem tak naprawdę, ale czasem chciałabym, żeby nim był, tak na zawsze, tak naprawdę. Co powinnaś o nim wiedzieć to to, że jest wspaniałym człowiekiem. Może nasz początek nie był najlepszy, ale teraz? Chyba się w nim zakochałam, Ann też tak twierdzi. Jest czasami bardzo uroczy, uwielbiam, kiedy się uśmiecha, kiedy jest szczęśliwy, kiedy mnie przytula i całuje. Nigdy go nie porównywałam do Leo ale wszystko z Marco jest o wiele intensywniejsze i czasem mnie to przerasta, ale to piękny czas. Jestem z nim szczęśliwa i do piętnastego sierpnia tak zostanie. Nie pytaj mnie, co będzie później. Sama tego nie wiem. Nie martw się, jakoś sobie poradzę. Ten list jest bardzo chaotyczny, przepraszam za to. Nie umiem pozbierać myśli i pierwszy raz piszę tak wszystko pod wpływem chwili.

Bardzo za Tobą tęsknię. ”

Spojrzałam na zapisaną kartkę i nie wiedziałam, co powinnam była jeszcze napisać. To nie miało ani ładu ani składu. Przez emocje moje pisanie było bez sensu. 

W jednej chwili moje serce zaczęło szybciej bić. Z głębi lasu słyszałam pękanie gałązek od kroków. Ścisnęłam mocniej list, drugą ręką trzymałam torebkę. Kto mógł o tej porze chodzić po lesie? Z torebki wyciągnęłam telefon i zaczęłam szukać zasięgu, żeby móc zadzwonić w razie czego na numer alarmowy. Boże, przecież nikt nie znał tego miejsca. Tylko ja tutaj przychodziłam. Moje dłonie zaczęły się trząść. Oddychałam głęboko, aż mogłam to wyraźnie usłyszeć. Kroki były coraz głośniejsze. Zacisnęłam powieki, by nabrać trochę odwagi. Kiedy już prawie byłam gotowa do konfrontacji z intruzem zeskoczyłam z drzewa i spięłam wszystkie mięśnie. Krok za krokiem, aż w końcu jakaś postać wyłoniła się z lasu. Zaczęłam się rozglądać w którą stronę powinnam uciec, jednocześnie zaczęłam szukać jakiegoś kamienia, gdybym była zmuszona się bronić.

O mało nie wpadłam do jeziora, kiedy odskoczyłam zszokowana, widząc koło siebie…

-Co ty tu robisz? –szepnęłam, miałam dosłownie jakąś gulę w gardle. –Nie strasz mnie tak nigdy więcej! –powiedziałam głośniej i podeszłam na trzęsących się nogach do mężczyzny. Uderzyłam go pięścią w ramię, a później mocno przytuliłam.

-Nie chciałem. Ten las jest strasznie wielki. Zimno ci? Cała się trzęsiesz.

-Bo mnie wystraszyłeś, debilu –powiedziałam i pocałowałam go czule w usta. –Nikt tu nigdy poza mną nie przychodził. Jest już prawie noc, Wigilia. Powinieneś być z rodziną.

-Właśnie dlatego przeszedłem przez las, żeby z nią trochę pobyć. Wiem, że wolałabyś być tu sama ale chciałem po ciebie przyjść.

-Dobrze, że tu jesteś. Jeśli ktokolwiek powinien znać to miejsce poza mną, to powinieneś być to ty. Usiądziesz ze mną jeszcze na drzewie?

-Zawsze tu siadałaś?-zapytał, idąc w kierunku mojego drzewa. Poszłam jego śladami i usiadłam koło niego.

-W każdą Wigilię odkąd stałam się zbuntowaną nastolatką –zaśmiałam się i oparłam o jego ramię. Było już wszystko dobrze.

-To niesamowite miejsce –przyznał i otoczył mnie mocno ramieniem. –Ledwo namierzyłem sygnał z twojego telefonu.

Siedzieliśmy trochę w ciszy, zaczął wiać zimny wiatr, jednak ani ja ani Marco się tym nie przejęliśmy. W jego objęciach było mi o wiele cieplej. W jego objęciach wszystko było dobrze.

-Napisałaś list?

-Tak. Nie wyszedł mi taki jaki chciałam. Jest strasznie chaotyczny. Ale to tradycja.

-Mogę.. Nie wiem czy powinienem ale…-zaczął i zmarszczył czoło, chcąc odpowiednio dobrać słowa. –Nie znałem twojej mamy ale.. Mógłbym napisać kilka słów w twoim liście?

Naprawdę chciał? Może chciał po prostu być miły? Prędzej pomyślałabym, że weźmie mnie za wariatkę, dlatego, że piszę listy i wrzucam je co roku do jeziora.

Złożyłam kartkę na tyle, żeby górna część zasłoniła wszystko to, co ja sama napisałam i podałam mu ją razem z długopisem.

-Dzięki. Ale nie podglądaj.

-Ty mojego też nie podglądaj.

-Stoi.

-Już? –rzuciłam pierwsze, co przyszło mi na myśl. –Boże, nie. Nie nie nie. 

Marco prychnął ze śmiechu pod nosem i pokręcił z niedowierzaniem głową. Położył moją kartkę na udzie i zaczął coś dopisywać drobną, pochyłą czcionką. Nie podglądałam. Z zawstydzenia spłonęły mi policzki, wlepiłam wzrok w taflę jeziora. Naprawdę, nie rozumiem trochę powodu, dlaczego przestaliśmy ze sobą sypiać, obawiałam się, że Marco sprawę odcięcia małżeństwa od przyjaźni. Chyba nie zrozumieliśmy się dobrze, bo naprawdę, akurat tę część małżeństwa bardzo lubiłam i byłam trochę uzależniona, Marco również i nie mógł mi wmówić, że było mu źle. Zbyt wiele razy widziałam, że jest mu lepiej niż dobrze. Nie chciałam go zmuszać ale musiał wiedzieć, że aż takich zmian nie chciałam. 

Pisał trochę długo, jednak wreszcie skończył.

-Mam złożyć na pół?

-Tak, daj, ja wezmę –odebrałam od niego kartkę i zeskoczyłam z drzewa. On podążył moimi krokami i razem podeszliśmy do jeziora. Ukucnęłam, on przy mnie, obejmując mnie w talii. Położyłam kartkę na wodzie i lekko pchnęłam ją, tworząc falkę, żeby popłynęła odrobinę dalej. Woda była strasznie zimna, ale jeszcze kilka razy odepchnęłam dłonią wodę, Marco również mi w tym pomógł. Kartka odpłynęła dość daleko, a potem utonęła.

-Chodź, musimy wracać na Wigilię.

-Ale ja…

-Ufasz mi? –zapytał wprost, łapiąc mnie za rękę. Kiwnęłam głową. Niech się dzieje co chce.

Przeprowadziłam nas oboje przez las, aż dotarliśmy do zaparkowanego koło szosy Astona Martina. W ciszy ruszyliśmy w stronę Dortmundu. Autostrady były prawie puste, wszyscy pewnie siedzieli w domach i świętowali ten czas z najbliższymi. Włączyłam radio, w którym leciały różne świąteczne piosenki. Na moich ustach pojawił się uśmiech, czułam…radość?  Byłam szczęśliwa jadąc samochodem ze swoim mężem-nie-mężęm i słuchając piosenek w radio. Oboje zaczęliśmy nucić „All I want for Christmas is you”, uśmiechając się przy tym szczerze. Marco wybijał rytm na kierownicy a ja tańczyłam na tyle, na ile pozwolało mi siedzenie pasażera i pasy bezpieczeństwa. I wtedy znowu się wzruszyłam. Może to magia świąt?
Byliśmy już niedaleko Dortmundu, Marco jechał bardzo szybko.

Stanęliśmy pod naszym blokiem. Zdziwiłam się, bo Marco mówił coś o Wigilii. Ale spędzanie świąt z nim również zapowiadało się dobrze. Po ponad tygodniu mieszkania w hotelu jeszcze bardziej lubiłam spędzać czas w naszym lokum. Pralka była nowa, podłogi wymienione, jakby nigdy nic się nie stało. Idealnie.

Marco nie wyjmował kluczy, kiedy mieliśmy wejść do mieszkania. Zadzwonił jednak dwa razy dzwonkiem i nacisnął klamkę. Przepuścił mnie przez próg pierwszą. Zrobiłam jedynie jeden krok, gdyż byłam w takim szoku, że nie potrafiłam się ruszyć. Nie poznałam własnego mieszkania.

Na środku stał olbrzymi, rozłożony stół z krzesłami, zastawiony różnymi wazami z jedzeniem, podgrzewanymi świeczkami. Na półkach leżały lampki, zewsząd dochodziły przepiękne zapachy i świąteczne piosenki. Jednak to nie to było najpiękniejsze. W kuchni stał Mario ubrany w czerwony sweterek w mikołaje, a na głowie miał uszy renifera. Koło niego był jeszcze jeden chłopak, bardzo podobny do niego. Kiedyś mi opowiadał o swojej rodzinie, więc stawiałam, że to mógł być jego brat Fabian. W kącie stała żywa, pachnąca choinka, która już była prawie całkowicie ozdobiona przez Ann, Yvonne i małego Nico, który podawał swojej mamie bombki, nawet nie zauważył naszego przyjścia. Na podłodze koło kanap, na kolorowej macie dla dzieci siedziała nieznana mi dziewczyna, jednak domyśliłam się, że mogła być drugą siostrą Marco, kojarzyłam ją ze zdjęć. Sprzątała do pudełek drewniane klocki. 

-Chciałem ci udowodnić, że należysz do rodziny. Bo rodzina to nie małżeństwo, to nie są więzy krwi –powiedział Marco, zamykając za sobą drzwi i objął mnie od tyłu w pasie. –Ale to osoby, które są tobie bliskie, są w twoim sercu. Pokrewne dusze, przyjaciele… No i ja.

Odwróciłam się do niego, tyłem do tej całej, niesamowitej niespodzianki. Położył dłonie na moich mokrych od łez policzkach. Już miałam zbliżyć się do niego i pocałować, kiedy poczułam szarpnięcie za ramię i ciągnięcie do środka mieszkania. Ann.

-Tutaj –powiedziała nie znosząc sprzeciwu, wskazując palcem ku górze. Uniosłam głowę. Nad nami wisiała jemioła. Uśmiechnęliśmy się do siebie i nie zwlekając ani chwili utonęliśmy w słodkim, namiętnym pocałunku.

Uśmiechnęłam się lekko speszona, że stanowiliśmy widowisko dla wszystkich zebranych, z którymi się nawet nie przywitałam. Wtuliłam się po raz setny w jego ramiona, pełna wzruszenia i wdzięczności za to wszystko co przygotował.

-Cześć wszystkim –zaśmiałam się, rozglądając raz jeszcze po salonie.

-Cześć kochana, jak dobrze cię widzieć! –jako pierwsza rzuciła się, by mnie przywitać Yvonne. Marco odsunął się, widząc jak jego siostra szeroko rozkłada ramiona, żeby mocno mnie przytulić. –Rozbierzcie się! Co będziecie stać w kurtkach we własnym mieszkaniu.

-Może tak właśnie chodzimy, co? –zapytał ze śmiechem Marco, który był już rozebrany i miał na sobie naprawdę elegancki garnitur. Rozwiązał krawat i rzucił go na kanapę, po czym podszedł do mnie, żeby pomóc mi zdjąć moją kurtkę.

-Melanie, siostra mistrza dzisiejszej krypto-akcji –zaśmiała się dziewczyna i przytuliła mnie. –Miło cię poznać, chociaż trochę zwlekaliście, no nie?

-Ciesz się, że w ogóle dostąpiłaś zaszczytu –prychnął Marco i poszedł do stołu zobaczyć co mógłby zjeść.

-A przy rodzicach byłeś takim potulnym barankiem. Aż by się schrupać chciało, gdyby mnie to nie obrzydzało.

-No na twoim miejscu to ja bym już tyle nie jadł –odparował jej blondyn i wepchnął sobie do buzi całego piernika.

-Ej! –pogroziłam mu palcem i wzięłam na ręce Nico, który o dziwo domagał się mojej uwagi. Uśmiechnęłam się do chłopca i pocałowałam jego zarumieniony, pulchny policzek.

-Spokojnie, nam w Wigilię idzie zawsze w to, co chcemy.

-O, to prawda.

-Ciekawe to w sumie –dołączył się do dyskusji Mario. –Bo spójrzmy na taką Rosalie. W co takiej pięknej, kształtnej loszce mogłoby pójść.

-Nie wiem, Mario, ale gdyby to też działało na mężczyzn, to ja bym się modliła, żeby tobie poszło w mózg.

-Uuuuu, dobre! Już cię lubię! –roześmiał się Fabian i przybił ze mną piątkę.

Poszłam szybko na górę, żeby założyć ładną sukienkę, bo bym się źle czuła w samych jeansach i golfie. Na ustach cały czas gościł mi uśmiech. Byłam naprawdę szczęśliwa, nigdy bym nie pomyślała, że Marco mógłby to wszystko zaplanować. Rzuciłam ubrania na półkę i założyłam materiałową, bordową sukienkę i czarne baleriny. Wszyscy już mieli oficjalne Wigilie, teraz były poprawiny, mniej oficjalne. Związałam naelektryzowane od czapki włosy w wysoką kitkę i uznałam, że niczego więcej nie trzeba.

Na dole wszystko już prawie było gotowe. Stół był już nakryty, świąteczne drzewko migotało od kolorowych lampek. Marco założył czapkę Mikołaja, ale i tak wyglądał wspaniale.

-Chodź, dostąpisz zaszczytu założenia gwiazdki na czubek choinki –blondyn wyciągnął do mnie rękę, którą ujęłam i zeszłam do końca ze schodów. Wszyscy się na nas patrzyli z wielkimi uśmiechami.

-Dziękuję –powiedziałam małemu Nico, który podał mi złotą gwiazdę na czubek. Gdybym założyła szpilki nie miałabym problemu, jednak teraz nie byłam w stanie dosięgnąć.

Poczułam jak Marco kładzie dłonie na mojej talii i mnie lekko podnosi. Yvonne podeszła do nas bliżej z aparatem, który od razu wywoływał malutkie zdjęcia. Zrobiła zdjęcie, kiedy akurat włożyłam gwiazdę na jej miejsce. Wszyscy zaczęli klaskać, a Marco mnie ostrożnie postawił na ziemi. Kątem oka widziałam, że mieliśmy jeszcze jedną sesję zrobioną przez Ann. I to zapewne nie pierwszą dzisiejszego wieczora, gdyż ona była mistrzem robienia nam ukrytych zdjęć i robienia mi nimi spamu w nocy.

Usiedliśmy do stołu. Każdy przyniósł coś z własnej wieczerzy. Wszyscy poza mną nałożyli sobie małe porcje. Przepraszam, poza mną i Mario. Wszystko było takie pyszne, wigilijne. Nawet czerwone wino smakowało tak inaczej. Całą kolację przysłuchiwałam się opowieścią Yvonne i Melanie, później jeszcze ze swoimi zabawnymi historiami dołączył Mario. Żadnych kłótni, niedomówień, smutnych chwil. Cały czas byłam pod czujnym spojrzeniem Marco, który wyglądał na zadowolonego. Szturchnęłam go pod stołem w nogę, przez co posłał w moim kierunku jeszcze szerszy uśmiech. Szepnęłam cicho „dziękuję”. On w odpowiedzi mrugnął okiem i podniósł kieliszek z winem w geście toastu i upił z niego niewielki łyk. Na jego ustach została mała kropelka trunku, w którą się wpatrywałam zbyt długo, co nie przeszło jego uwadze. Patrząc mi prosto w oczy zlizał ją powoli, ale dyskretnie. Najpierw próbuje nasze małżeństwo sprowadzić do zwykłej przyjaźni, a potem robi coś takiego. Perfidnie i z pełną świadomością jak to na mnie podziała.

Po kolacji zaczęłam znosić talerze, musiałam przejąć obowiązki pani domu, mimo że to była niespodzianka specjalnie dla mnie. Ann jednak była osobą, która zadecydowała, że mi pomoże nie uznając moich sprzeciwów. Mario majstrował już przy sprzęcie w salonie, a Marco rozkładał kanapy, żebyśmy mogli na nich wygodnie usiąść i obejrzeć film. 

-Właśnie! Ja mam jeszcze dla ciebie prezent! –powiedział pewnie Mario i poszedł do swojej kurtki.

-I ja mam kilka ale musisz poczekać, bo jest schowany na górze.

Pobiegłam ponownie do garderoby i wyjęłam upominki dla części osób. Było mi trochę niezręcznie, bo nie byłam przygotowana na wizytę Melanie i Fabiana, dla pozostałych jednak miałam kilka drobiazgów. Nie chciałam się bawić w wielkie prezenty. Chyba w tym zgadzałam się ze wszystkimi, że w święta prezenty nie są ważne, to jedynie symbol. A dawanie przeogromnych prezentów, które później się w ogóle nie przydadzą, mijało się z celem. Wzięłam wszystkie paczuszki w ręce i ostrożnie zeszłam na dół.

-Pomóc ci?-zaoferował blondyn, chcąc odebrać ode mnie parę z nich.

-Nie, dziękuję, poradzę sobie.

-Połóż pod choinką, Nico będzie rozdawał –poleciła z uśmiechem Yvonne, zabierając czapkę Mikołaja Marco i nałożyła ją synkowi.

-Fabian, Melanie, przepraszam ale nie wiedziałam, że się spotkamy akurat w Wigilię i nie przygotowałam nic dla was, jest mi naprawdę przykro…

-Nie ma sprawy, przecież to nie jest najważniejsze. Ja też jadąc tu nic nie miałem ale na szczęście zdążyłem do monopolowego –usprawiedliwił się brat Mario. Widać było, że bracia. –Ale ty jak jechałaś to było już zamknięte i nic nie wiedziałaś to kiedy indziej postawisz mi piwo.

-O, ja też się chętnie z wami przejdę i będziemy kwita –zaśmiała się Melanie. –Nie martw się, ja i tak dostałam od ciebie prezent więc nie czuj się w zobowiązaniu.

-Jak..-zmarszczyłam brwi nic nie rozumiejąc.

-Marco przyniósł prezenty do domu z karteczką, że to od niego i od ciebie –wyrwała się Yvonne, na co Marco zrobił dość niezadowoloną minę. To było tak.. Kochane. Miód na moje serce. Niby tak mały gest, a znaczył wiele.

-To zobaczymy co spóźnialski Mikołaj przyniósł! –zakrzyknął Mario i usiadł na kanapie, ciągnąc na swoje kolana Ann.

Nico chwycił pierwszy prezent dla Yvonne. Nie kupiłam jej nic wymyślnego, jedynie film na płycie, książkę, dobrą czekoladę i kartkę z życzeniami i kilkoma słowami ode mnie. Wszystko zapakowałam naprawdę pięknie. Z jednej strony kupiłabym coś większego, z drugiej nie byłoby mi komfortowo, gdybym tyle wydawała z pieniędzy Marco.

-O mój Boże! –krzyknęła zachwycona, tuląc do siebie opakowanie z płytą. –Skąd wiedziałaś, że kocham filmy z Julią Roberts?! –rzuciła wszystko na ziemię i podbiegła do mnie, żeby mnie uściskać.

-Sama je lubię, a ten jest naprawdę dobry. Cieszę się, że ci się podoba.

-Żartujesz?! To najlepszy prezent tej gwiazdki zaraz po rysunku mojego dziecka, z całym szacunkiem Mel, Marco. Obejrzymy razem i zaprosimy Melanie, ona też lubi Julię Roberts, no nie?

-Nie mam wyjścia. Mogę pożyczyć od ciebie tą książkę? –zwróciła się do Yvonne pokazując dalszą część prezentu. Chyba prezent się naprawdę udał, taką miałam nadzieję.

Kolejne dwa prezenty były dla mnie i dla Mario. Po jego spojrzeniu widziałam, że ten był od niego. Popatrzyliśmy po sobie z uśmiechami, na trzy cztery zaczęliśmy rozpakowywać.

Nie mogłam przestać się śmiać, kiedy w ręku trzymałam kubek…w radosne, roześmiane twarze Mario. Jedna obok drugiej i tak cały kubek.

-Od dzisiaj to mój ukochany kubek, dziękuję –powiedziałam nadal się śmiejąc. Posłałam buziaka brunetowi.

-Ja ci w tym herbaty parzyć nie będę –mruknął Marco, który właśnie otrzymał od Nico malutkie pudełeczko ode mnie.

-Sama sobie będę robić. –zaśmiałam się, spoglądając nerwowo, czy odpakowuje pudełko ode mnie.  Zajął się jednak pomaganiem w otwarciu prezentu dla Nico. Jemu sprezentowałam jeden z wagoników do jego kolejki. Kiedyś będąc na zakupach z Yvonne pokazała mi je i marudziła, że Nico ma wręcz obsesję na ich punkcie.

W mojej paczce od Mario znalazła się jeszcze jego koszulka klubowa z jego podpisem i dedykacją „Dla Rosalie, jedynej oficjalnej siostry Mario Götze.” Był niemożliwy. Obiecaliśmy sobie z Mario i Ann, że wręczymy sobie drobiazgi i całkiem to wyszło. Ann jednak wykosztowała się, kupując mi przepiękne, długie, złote kolczyki, składające się z kilku złotych łańcuszków i jednego z kryształkami. Były naprawdę piękne. Do nich otrzymałam przepięknie oprawioną książkę Jane Austen. „Duma i uprzedzenie”. Uśmiechnęłam się pod nosem, miałam nieodparte wrażenie, że jej tytuł to wyraźna sugestia w moim kierunku. Chciałam zerknąć, czy Marco odpakował już swój prezent, jednak uniemożliwił mi to Mario, który wręcz wskoczył na mnie i mocno przytulił. Nie wypuszczał z dłoni swojej całej serii na płytach „Gry o tron”.

-Wszystkie sezony! Nie będę musiał szukać na necie… Jeny. Dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję. Będę z tym jeździł na każdy mecz i oglądał w każdej wolnej chwili. Jesteś najlepsza.

Do jego uścisku dołączyła też Ann, która już nałożyła sobie na rękę bransoletkę ze sznurka z małym, srebrnym puzzelkiem z wygrawerowanym napisem „Best friend”, pod nim były napisane nasze imiona, jednak było to niewidoczne, dopiero po zdjęciu i dokładnym przyjrzeniu się detalom biżuterii. Brunetka ucałowała mnie w policzek i podziękowała szczerze, ja odwdzięczyłam się tym samym. Chyba już wszyscy otrzymali prezenty. Nie wiedziałam, czy Marco odpakował swój, miałam nadzieję, że nie odebrał go w zły sposób. Nie był przecież ani drogi, ani wymyślny. Nie wiedziałam do ostatniej chwili co powinnam mu kupić. I nadal byłam niezadowolona, jednak mimo, że był najmniejszym prezentem ze wszystkich, był wyjątkowy. Mały Nico bawił się swoim wagonikiem, jednak Yvonne chciała się już zbierać do domu do swojego męża. Podobnie było z Melanie, która obiecała odwieźć siostrę, a sama tęskniła za swoją małą córką, która pewnie już spała.
Pożegnaliśmy się wszyscy z nimi, Yvonne jeszcze raz podziękowała mi za prezent i zapewniła, że był jak najbardziej trafiony. Podziękowała też w imieniu Nico, który podobno stwierdził, że jest ulubionym dzieckiem Świętego Mikołaja, skoro dostał tyle świetnych prezentów. Uwielbiałam tego chłopca. Był już wykończony po całym dniu wrażeń ale i tak nie puszczał swojego prezentu i pomachał mi na do widzenia. Melanie uścisnęła mnie i zapewniła, że bardzo się cieszy, że w końcu mnie poznała.

Razem z Ann, Mario, Fabianem i Marco usiedliśmy półleżąco na kanapach i włączyliśmy „Kevin sam w Nowym Jorku”. Dla nich to była tradycja, dla mnie coś nowego. Oglądałam Kevina ale nigdy w Wigilię, jedynie sama z Leo kilka dni po niej. Tym razem siedziałam koło Marco, wtulona w jego ramię, okryta cieplutkim kocykiem i śmiałam się czasem do rozpuku. Na koniec jednak łzy wzruszenia popłynęły po moich policzkach, kiedy Kevin odnalazł mamę i przytulili się pod wielką choinką. Marco mocno mnie objął i ucałował w czubek głowy. Kątem oka widziałam, jak Mario ucałował Ann. Byli razem naprawdę wspaniali.

Przed północą odjechali, zostawiając nas samych. Świeczki na stole jeszcze się paliły.

-Chcesz jeszcze ciasta? –zapytałam, krojąc dla siebie kawałek rolady makowca.

-Nie, dziękuję. Kawy?

-Zrobisz mi zieloną herbatę z mango?

-Jasne –odpowiedział i przeszedł do kuchni. Przełączyłam programy w telewizji, na jednym z nich miał się rozpocząć film „Holiday”. Był tak piękny, zawsze oglądałam go sama i płakałam, widząc wszędzie panującą miłość. Chociaż na filmie.

Usiadłam na kanapie i nakryłam nogi kocem.

-Rose? Dla ciebie –powiedział Marco.

-Dzięki. Postawisz na stole?-poprosiłam i zrobiłam odrobinę głośniej telewizor. –Pyszny ten makowiec. Kto go przyniósł?

-Moja mama robiła –odpowiedział, jakby odrobinę smutniejszy. Czajnik zaczął gwizdać i poszedł do kuchni. Odwróciłam się, próbując zrozumieć co się stało. Co on postawił na stole jak nie herbatę? Położyłam mój talerzyk na stoliku kawowym i poszłam do stołu. Na nim nie było herbaty. Koło mojego miejsca leżało maleńkie pudełeczko przewiązane różową kokardą. Wzięłam je do ręki i niepewnie ją pociągnęłam. Odłożyłam ją na bok i niepewnie zaczęłam uchylać pudełko.

Moim oczom ukazał się srebrny naszyjnik. Na nim zawieszona była srebrna zawieszka, trochę zaszła czernią, musiała być dość stara. To była koniczyna, czterolistna. Delikatnie przejechałam ją palcem. Była jednocześnie bardzo prosta, zrobiona z dużej ilości srebra ale niezbyt toporna. Była piękna, magiczna.

-Twoja herbata –powiedział blondyn, stawiając kubek na stole i znów wrócił do kuchni.

-Myślałam, że wcześniej ją stawiałeś. Nie wiedziałam, że…

-Że chciałem ci dać świąteczny prezent?- mruknął, jakby wcale go to nie obchodziło. –Chciałem.

-Nie wiedziałam, mogłeś podejść. Dziękuję. Ty widziałeś swój?

-Nie podoba ci się?

-Podoba, Marco, dlaczego jesteś taki zły? –podeszłam bliżej niego, trzymając w ręku pudełko z naszyjnikiem i złapałam go za ramię. –Jeśli zrobiłam coś nie tak…

-Wszystko jest nie tak. Chciałem spędzić też trochę czasu sam na sam z tobą. Nie myślałem, że oni będą tak długo siedzieć. Chciałem ci dać ten prezent w parku na moście, potem pójść z tobą na spacer.

-Możemy pójść jutro. Tak wiele się wydarzyło dzisiaj, to był piękny dzień i to wszystko dzięki tobie. Od śmierci mamy nigdy nie spędziłam tak cudownych świąt jak dzisiaj.

-Naprawdę?

-Tak –przyznałam i przytuliłam go mocno. –Dziękuję ci za dzisiejszy dzień. Poznałam Melanie, Fabiana, spędziłam trochę czasu z Nico. I dostałam od swojego męża uroczy wisiorek.

-Należał do mojej prababci. Pradziadek jej dał –wyznał i złapał mnie za rękę. Poszliśmy do salonu i usiedliśmy na kanapie. Byłam w szoku, dał mi swoją rodzinną pamiątkę? –Potem trafił do babci, a babcia dała mnie. Miała mi przynieść szczęście, byłem jeszcze młody i głupi ale miałem ją zawsze w sportowej torbie na treningach.

-Nie mogę tego przyjąć. To należy do ciebie, to rodzinna pamiątka.

-Jest teraz twoja, przyniesie ci szczęście. Schowaj to w bezpiecznym miejscu, potem jak będziesz chciała możesz dać swoim dzieciom od wujka Marco. Przyda ci się szczęście.

-Tobie też się przyda.

-Ja już swoje mam –odpowiedział, patrząc mi w oczy. Odebrało mi dech. Byłam naprawdę wzruszona i nie wiedziałam co powiedzieć. On jednak podniósł po kilku chwilach swoją wytatuowaną rękę i wskazał na swój nadgarstek, na którym widniało kilka wytatuowanych właśnie takich roślinek niczym bransoletka, a na wewnętrznej stronie nadgarstka skrzydła. Również te tatuaże były niesamowite. 

-Nie wiem czy powinnam.

-Powinnaś. Jeszcze dużo przed tobą, ona chyba naprawdę przynosi szczęście –uśmiechnął się i zamknął mi w dłoniach pudełeczko. -Przynajmniej mnie przyniosła.

-Dziękuję ci –powiedziałam i pocałowałam go w policzek.

-Ja też –przyznał i wyjął z kieszeni spodni garnituru nieśmiertelnik, który mu dałam. Chwilę naszyjnik kręcił się dookoła, dopóki nie zatrzymał go dłonią. Przejechał palcem po wybitych literkach.

-Nie wiedziałam, co mam ci kupić. Niczego ci teraz nie brakuje, nie skończył ci się nawet głupi dezodorant. Perfumy i zegarki byłyby bez sensu, w końcu to twoje pieniądze, więc to jakbyś sam sobie to kupił. A ja chciałam, żeby to było ode mnie i… Wiem, że to nic drogiego ani wymyślnego i…

Moje tłumaczenia zakończył namiętny pocałunek. Nie byłam w stanie już nic więcej powiedzieć, bo zostałam pchnięta na kanapę. Objęłam go dłońmi za szyję i starałam się oddawać wszystkie pocałunki, chociaż to było dość trudne.

-Pamiętasz..-szepnął, przerywając nasze zbliżenie, by złapać oddech. –Kiedy zgodziłaś się zostać moją żoną...

-To ta sama kanapa- zaśmiałam się i tym razem to ja zaczęłam pocałunek.

-Użyłem ostatnich sił, żeby pójść z tobą do sypialni, przysięgam, że byłem gotów zrobić to tutaj. Dobrze, że tak się nie stało.

-Dlaczego? Też byłoby dobrze.

-Proszę cię. Pierwszy raz na kanapie? Aż takim draniem nie jestem.

-Nie wiedziałeś.

-To był też nasz pierwszy raz, więc też bym tak nie zrobił.

-Szarmancki drań. Możesz dzisiaj być draniem i nie marnować ostatnich sił na niesienie mnie do sypialni? Zmarnuj je na coś pożyteczniejszego.

-Chcesz tego?

-Ale na myślenie możesz odrobinę zmarnować –odpowiedziałam próbując się zaśmiać, jednak śmiech przerodził się w ciche westchnienie, kiedy zaczął składać mokre pocałunki na wrażliwej skórze mojej szyi i podwinął dłonią moją sukienkę.

-Zrozumieć kobiety -westchnął i zaczał rozpinać swoją koszulę. Postanowiłam go z wielką przyjemnością wyręczyć.
-Nie musisz mnie rozumieć. Powinieneś po prostu ze mną być.

-Jestem tu. Już jestem –szepnął, patrząc w moje oczy i odgarnął włosy z mojego policzka – I będę na zawsze.

Nim już zupełnie odpłynęłam do naszego beztroskiego świata, pełnego namiętności i czułości, usłyszałam brzęk spadającego nieśmiertelnika na podłogę. Marco uśmiechnął się i jednym, płynnym ruchem zdjął moją sukienkę.

MR&RR

15082017-NA ZAWSZE

TWOJA, ROSIE

      

~~~

Jak pisałam w zeszłym tygodniu mam dla was informację.. A jeśli mam informację, to znaczy, że nie bedzie nic wesołego..

Nie-nic nie zawieszam! 

Musicie wiedzieć, że ja też najchętniej bym wstawiała rozdziały co tydzień, jednak przede mną ostatnie dwa miesiące nauki i nie mogę ich "zmarnować". Nałożyło się tak niefortunnie z całą fabułą, że od następnego rozdziału będziemy robić przesunięcia w czasie. Nie chciałam popełniać błędów z poprzedniego bloga i pisać sobie "x czasu później", tylko napisałam takie przejściowe rozdziały z ważnymi momentami... Haczyk? Tak, to pora na haczyk. Rozdziały te są krótkie. Planowałam pierwotnie, żeby wrzucać je co tydzień, chciałam być wobec Was fair, bo jestem i tak już strasznie wdzięczna, że jesteście i czekacie te 2 tygodnie, a to dużo, ja zdaję sobie sprawę, że wolałybyście je co tydzień (ja też). Niestety będę musiała zrobić to mocno wbrew sobie i wstawiać również te krótsze rozdziały, nadal co 2 tygodnie. Mam chwilową zmianę priorytetów, mam nadzieję, że zrozumiecie moją sytuację🙏 i przeczekacie do długiego 44 rozdziału (ojjj 44💗) . Gdybym wstawiała je co tydzień zrobiłaby się miesięczna przerwa-a tego to już w ogóle nie mam serca robić i się stresować podczas matur, czy jeszcze mam do czego wracać😆 Ostatnią maturę mam pod koniec maja, jednak od 19.05 wracamy z rozdziałami co tydzień (jeśli zdam!XD). 

To nie są rozdziały że nagle z 16 stron będą 4, ale 4 następne mają po 10 stron, 43 już 13, a moja ukochana 44, gdzie idzie się zaryczeć, wraca już z 16💥. Na ten moment mam taki zapas i skupiam się na nauce. 

Dziękuję, że jesteście cały czas, mam nadzieję, że nadal ze mną będziecie💘 Obiecuję się odwdzięczyć od połowy maja pięknymi, długimi rozdziałami!
PS. A teraz już na poprawę humoru- Marco Reus 2023!💛

Do następnego!;)