Jeden

-Dziękuję.-szepnęłam jedynie rozglądając się po malutkim, pustym mieszkaniu.

-Obiecałem ci. Zawsze dotrzymuję słowa, Ru. –usłyszałam mój ukochany, miękki, męski głos. Jego dłonie oparły się na mojej talii.

-Mamy na razie śpiwory. Znajdziemy ręcznik, umyjemy podłogę i położymy się spać. –oznajmił i ucałował mnie w policzek. Dotyk jego szorstkich ust i lekkiego zarostu działał na mnie kojąco. –Może usiądź…gdzieś. I odpocznij.

-Dziękuję. Chwilę usiądę, mi naprawdę nogi odpadają.

-Wiem, kochanie.

Wędrówka zajęła nam dwa dni. Naszym zbawieniem okazywały się zatrzymujące samochody. Z Kolonii do Düsseldorfu przeszliśmy na piechotę czterdzieści kilometrów. Bez żadnego przystanku. Stamtąd złapaliśmy stopa prosto do Essen, gdzie czekała na nas stara, opuszczona kawalerka. Była ona własnością zmarłej ciotki Leona. Byłam jego dłużniczką, za wszystko co dla mnie zrobił. Kochałam go za jego dobre serce i poświęcenie. Nie zastanawiał się długo. Kiedy tylko zawitałam w progi jego rodzinnego domu zalana łzami i razem ze mną uciekł i wszystko zorganizował. Nie myślałam nawet jak on będzie odczuwał tę nową sytuację. On pewnie nawet nie wiedział, ale widział jedno-że chce zapewnić mi bezpieczeństwo. 

Mieszkanie było zupełnie zapuszczone. Bałam się niesamowicie pająków, a tych były tu miliardy. Mogliśmy również zapomnieć o jakichkolwiek meblach. Jedynie w łazience znalazłam stary prysznic z rozpadającymi się drzwiami i toaletę. Umywalka została zerwana. Kafelki zarosły pleśnią i grzybem. Przez pewien czas mieszkanie było opuszczone i otwarte, stąd nie można było się spodziewać porządku. Ani Leonowi ani jego rodzicom i rodzeństwu to mieszkanie nie było do niczego potrzebne. Miałam nadzieję, że nie domyślą się, że tu przyjechaliśmy. Nie mogliśmy tu zostać na stałe, bo jego rodzice mogli zgłosić nasze zaginięcie na policji. Co prawda on skończył pełnoletność i to już sześć lat temu, mógł decydować sam za siebie, to ja mimo wszystko jeszcze w świetle prawa i wyroku sądu musiałam być pod opieką rodziców, w domu. No dobra, jeszcze przez trzy dni. Czekały nas trzy dni ukrywania, dopiero kiedy będę miała dwudzieste urodziny możemy wylecieć, wyjechać czy po prostu zameldować się w hotelu.

 Zdjęłam brudne ubrania i weszłam pod prysznic. Strugi delikatnie ciepłej wody spływały po moim ciele i sprawiały, że moje mięśnie stawały się bardziej rozluźnione. Napięcie, zbolałe mięśnie i stres zmywały się a ja zaczęłam uczuć ulgę i spokój. Moje długie, blond włosy przykleiły się pod wpływem wody do pleców. Nie miałam ani szamponu ani mydła. Na razie woda była dla mnie czymś zbawiennym.

Zanim wyszłam z kabiny wycisnęłam włosy i strzepałam ostatnie kropelki wody z mojego brzucha, rąk i nóg. Wyjęłam z mojego plecaka świeże ubrania i skarpetki, a na stopy włożyłam stare trampki.

Wracając do pokoju zastałam Leo, który na gruby koc w rogu dużego pokoju kładł dwa duże śpiwory.

-I jak? Odświeżona?-uśmiechnął się spoglądając na mnie z czułością.

-Tak. Widzę, że nic dla mnie nie zostawiłeś do sprzątania?

-Nie. Chodź do mnie, księżniczko. –usiadł na swoim śpiworze i wyciągnął do mnie ręce. Z uśmiechem podeszłam do niego i usiadłam między jego udami. 

Objął mnie w pasie i przyssał się do mojej szyi robiąc tym samym malinkę. Zaśmiałam się i oparłam wygodnie o jego ciało kładąc głowę na ramieniu. Może nie był wyjątkowo umięśniony ale nie odejmowało to jego przystojności. Bo był szalenie przystojnym mężczyzną. Ciemne włosy i piwne oczy. Włosy miał wygolone z jednej strony, z drugiej opadały na oko. Mogłam się chwalić, że od zawsze mu je obcinałam.

Każde z nas miało swoją trudną sytuację życiową. Każde diametralnie inną ale przez to, że ufaliśmy sobie i darzyliśmy się wyjątkowym uczuciem jedno za drugim skoczyłoby w ogień. Mówi się, że przeciwieństwa się przyciągają. On pochodził z zamożnej rodziny. Jego rodzice posiadali największą willę w mieście, byli zaślepieni pieniędzmi i nie uznawali w życiu innych wartości niż pragnienie wzbogacenia się. Jego siostra Linda była naprawdę śliczną dziewczyną. Ciemnobrązowe włosy do pasa i ciemne oczy, identycznie jak posiadał Leo. Była ode mnie rok starsza i chodziłyśmy razem do szkoły i to już od podstawówki. Zawsze miała na sobie markowe, najdroższe ubrania, jako pierwsza nałożyła na siebie kilogram tapety, jako pierwsza zrobiła sobie operację plastyczną powiększenia biustu i korekty nosa, jako pierwsza straciła dziewictwo, jako pierwsza zaszła w ciążę i jako pierwsza ją usunęła.

Śmiałam się, że ja od zawsze byłam obserwatorem-doskonale widziałam jej zmianę i byłam świadkiem coraz to nowych osiągnięć, którymi się chwaliła. W liceum uważała się za księżniczkę i z resztą tak była traktowana. Przez uczniów jak i nauczycieli, którzy w podzięce za sponsorowanie szkoły jej rodzicom stawiali jej lepsze stopnie i niezależnie ile wagarowała zawsze dostawała się do następnej klasy. Ja zawsze byłam szarą myszką, indywidualistką. Nie potrzebowałam fałszywych przyjaciół, których hipotetycznie mogłam mieć w szkole na pęczki. Byłam wręcz niewidzialna, a koleżanki znały mnie tylko na tyle, żeby wiedzieć, że jakaś Müller chodzi do ich klasy. Może to niesamowite, że z moją popularnością poznałam Leona. Ale on był inny. Co prawda był lubiany przez swoich kolegów, kiedy jeszcze chodził do szkoły ale tak, był inny. A może właśnie nie? On był normalny. Kiedyś przyszedł do szkoły odebrać od dyrektora siostrę, która uwzięła się na moją koleżankę z klasy, bo ta jej się postawiła. Przez cały semestr nie miała w szkole życia. Dopiero jak została oblana niegroźnym kwasem na chemii poniosła za to konsekwencje. Leon wtedy potrącił mnie na schodach. Pamiętam jak wtedy, że miałam na sobie zwykłe spodnie dresowe, t-shirt, a moje długie włosy były związane w kucyk. Niby nic niezwykłego, jednak on przepraszał mnie długo i upewniał się, że nic mi nie jest, a jako przeprosiny zaprosił mnie na obiad do restauracji. Odmówiłam. Do teraz nie wiem jakim sposobem znalazł miejsce, gdzie mieszkam i to na obrzeżach miasta i wyciągnął mnie bez żadnego sprzeciwu. Chcąc nie chcąc musiałam się choć trochę przed nim otworzyć i mu zaufać. Zrobić coś pierwszy raz w życiu, co było dla mnie bardzo trudne. W rekompensacie on opowiedział mi dużo o sobie. Spotkań było naprawdę wiele, powstała między nami naprawdę piękna przyjaźń, a z czasem przerodziło się w coś więcej. Po prostu, stało się samo. Byłam naprawdę szczęśliwa. Poczułam się otoczona miłością, szczęśliwa, tak prawdziwie szczęśliwa.

-Późno już? –zapytałam spoglądając na jego zegarek.

-Za pół godziny północ. Może pójdziemy spać?

-Tak. Przepraszam, że pytam, ale wziąłeś jakieś pieniądze?

-Dwieście euro w portfelu i karta kredytowa. Damy radę, Ru. Nie bój się o nic. Jesteśmy razem i poradzimy sobie ze wszystkim. Chodź, wygrzej się. Jutro pójdziemy po coś do jedzenia.

-Dziękuję, że jesteś.

-Zawsze przy tobie będę. Zawsze. –uśmiechnął się chwytając moje policzki w obie dłonie i złożył na moich ustach czuły pocałunek.

Z jego pomocą weszłam do śpiwora i zwinęłam się w kuleczkę czekając dopóki Leo się nie umyje i nie przyjdzie do mnie.

Kiedy już wykąpany był obok w swoim śpiworze przytulił mnie do siebie składając ostatni pocałunek na dobranoc. Bezpieczna i kochana. Tyle w tej chwili mi wystarczyło.

***

W środku nocy sama się obudziłam. Głupi koszmar nie pozwalał mi na dalszy sen. Usiadłam ostrożnie nie chcąc obudzić bruneta. Wygrzebałam się ze śpiwora i podeszłam do parapetu. Widok z okna padał na dość biedną dzielnicę. Stare, szare blokowiska z kilkoma wyznaniami miłości napisanych graffiti, parę wyzwisk w stronę kibiców nielubianej drużyny piłkarskiej… Musiałabym zapytać Leo co sądzi o tych dwóch klubach, bo ja zupełnie nie byłam w temacie jeśli chodziłoby o piłkę nożną.

Na samym środku podwórza stał trzepak, na którym o dziwo wisiał jeszcze jakiś stary dywan. Nie wydawało mi się, że okolica należała do najbezpieczniejszych jednak liczyło się, że mamy jakiekolwiek suche schronienie, a ostatnie dni lata były deszczowe a nawet burzowe. Dla mnie nie było to problemem, bo uwielbiałam deszcz, jednak bardziej lubiłam deszcz, kiedy było sucho i ciepło w miejscu skąd go obserwowałam. Gdyby nie to mieszkanie, gdyby nie Leo, byłabym zupełnie sama. Nie myślałam teraz co przyniesie przyszłość. Teraz była teraźniejszość i na niej musiałam się skupić.

-Nie możesz spać?-usłyszałam głos tuż koło mojego ucha. Odwróciłam się i próbowałam przyzwyczaić moje oczy do panującego mroku w pokoju.

-Miałam zły sen. Przyszłam tutaj posiedzieć i pomyśleć…

-Nad?-zapytał i usiadł na parapecie naprzeciwko mnie.

-A tak.. Zobacz. –wskazałam napisy na ścianach bloku –Który klub lepszy?

-Borussia. –zaśmiał się w odpowiedzi jakby to był dla niego największy banał.

-I jak ty teraz będziesz oglądał mecze, hmm?

-Przeżyję bez nich. Teraz ty jesteś najważniejsza.

-Dziękuję ci. Tyle dla mnie robisz.-uśmiechnęłam się i złapałam go za rękę. Leo zasępił się patrząc w jeden wyznaczony punkt na horyzoncie.

-Nie mów tak.-szepnął cicho.

-Jak mam nie mówić?

-Że mnie kochasz.

-Leo, kocham. Jesteś dla mnie taki dobry, jesteś zawsze przy mnie, dajesz mi tak wiele.

-To ja cię kocham. Wiem, że darzysz mnie silnym uczuciem ale…

-Proszę cię, nie mów tak… -powiedziałam czując napływające łzy do moich oczu. Zeskoczyłam razem z nim z parapetu i podeszłam do niego po czym mocno się do niego przytuliłam.

-Nie płacz, Ruby. Od dawna wiedziałem, że to nie miłość..

-Nieprawda!-krzyknęłam odpychając go od siebie.

-Nie bądź na mnie zła. To nic złego, że nie możesz czuć tego samego co ja do ciebie. Wiem, że może ci się wydawać.. Ale ja wiem, że to tylko przyjaźń. Że jestem twoim najlepszym przyjacielem i w to nie wątpię. Chyba będzie nam lżej, gdy ty nie będziesz się do niczego zmuszała, ani ja nie będę miał złudzeń.

-Nie..-szepnęłam a po chwili przyciągnęłam go do siebie i wpiłam mu namiętnie w usta. Na początku nie czułam żadnej reakcji z jego strony jednak potem oddał mój pocałunek. Oplotłam dłońmi jego kark pogłębiając pocałunek. Chciałam mu udowodnić, że go kocham… Chciałam udowodnić sobie…

Kiedy zaczynałam rozpinać guziki jego koszuli i delikatnie ściągać ją z jego barków zostałam od razu złapana mocno za nadgarstki.

-Nie rób tego.-powiedział cicho i pocałował mnie lekko w czoło.

-Chcę tego. Pragnę cię. Zawsze odkładaliśmy to na później. Ja naprawdę jestem gotowa.-szepnęłam mu do ucha i pocałowałam miejsce tuż za nim. Próbowałam wyrwać ręce z jego uścisku jednak na próżno. Splótł silnie moje dłonie między naszymi ciałami. Drugą ręką przyciągnął mnie do siebie obejmując.

-Zostaw to dla tego, kogo będziesz kochać całym sercem. Prawdziwie. Obiecaj mi to.

-Leo, ja naprawdę…-zaczęłam, lecz zdałam sobie sprawę, że nie wiem co mam powiedzieć. Czułam się jak skarcone dziecko. Odeszłam do naszych śpiworów. Ustawiłam trampki koło koca i weszłam do mojego śpiwora. Łzy powoli spływały po moich policzkach. Usłyszałam pstrykanie zapalniczki, a kilka chwil później do moich nozdrzy dotarł trochę drażniący dym papierosów. Próbowałam oddychać głęboko w celu uspokojenia. Przez to, że Leo podjął moje uczucia wątpliwości ja nie umiałam mu do końca zaprzeczyć. Nie umiałam pogodzić się z tym. A on cholera miał pieprzoną rację. Może on cały czas był dla mnie najlepszym przyjacielem, a uczucie, którym go darzyłam było wielkie jak miłość ale pomyliłam je z czymś innym.

Poczułam jak kładzie się koło mnie i przytula mnie do siebie.

-Nie zmieniajmy nic. Nie teraz. –powiedziałam zamykając powieki.

-W porządku, Ru. –szepnął i pocałował mnie jak zwykle to robił na dobranoc w szyję. Uśmiechnęłam się lekko i czując powracający spokój udało mi się znów zasnąć.

 

***

Słońce o poranku przedzierało się przez okna. Przez to, że pokój był pusty, a zwłaszcza biały stało się szybko jasno. Mruknęłam niezadowolona i schowałam głowę mocniej w śpiwór.

-Wstajemy, słonko.-usłyszałam jego cudowny głos. Mimowolnie uśmiechnęłam się i podniosłam na łokciach. Na dzień dobry dostałam czułego buziaka.

-Nie chce mi się. Chcę spać. –jęknęłam wtulając się w jego szyję. Zostałam objęta jego ramionami. Było mi tak szalenie dobrze. Spędziliśmy tak kilka dobrych minut, żeby się dobudzić. Kompletną ciszę przerwało burczenie mojego brzucha.

-Widzisz. Czas iść do sklepu.

-Mogę pójść.

-Lepiej zostań, ja pójdę. Sama nie powinnaś tu wychodzić. Tu jest niebezpiecznie.

-Pójdę z tobą.

-Chciałaś spać. Poza tym chcę pójść coś do restauracji i kupić dla ciebie coś specjalnego.

-Nie ustąpisz, hmm?

-Zapomnij.-zaśmiał się i ucałował mnie w policzek. Podniósł się i poszedł przebrać się do łazienki. Nie chciałam już walczyć bo miał zbyt mocne argumenty. Zamknęłam na chwilę oczy jednak nie zasnęłam.

-Kochanie, wychodzę! Zostawiłem portfel na szafce, zamknij się od środka, dobrze?

-Okeej.

-Ale teraz.

-Tak, wstaję. –westchnęłam niezadowolona i poszłam do małego korytarzyka. Pocałowałam go na pożegnanie i zamknęłam za nim drzwi. Poszłam jeszcze na chwilę się położyć.

Chciałam sięgnąć po swój telefon, jednak zapomniałam, że go wyłączyłam i na razie musiał taki pozostać. Wstałam do swojego plecaka i zabrałam rzeczy na przebranie. Wybór padł na zwykłe jeansowe, opinające spodnie i czarny t-shirt. Przeczesałam moje długie włosy szczotką kilka razy i na szczęście ułożyły się idealnie, co nieczęsto się zdarzało. Związałam je i zrobiłam delikatny makijaż. 

Wracając do salonu usłyszałam ogromny huk z zewnątrz przez otwarte okno. Moje serce stanęło w jednym momencie. Wiedziałam, że coś musiało się stać. Przekręciłam klucz w zamku i zbiegłam po klatce schodowej. Kiedy wyszłam przed blok wręcz zamarłam. Jakiś srebrny samochód odjeżdżał w oddali a na ulicy leżał nie kto inny jak Leo. Podbiegłam do niego najszybciej jak mogłam. 

-Leo, możesz wstać? Hej, słyszysz mnie?-zapytałam czując zbierające się łzy w oczach. Był ledwo przytomny, spod jego głowy wyciekała ciemna krew.

-Ru..-szepnął cicho łapiąc mnie za rękę. Nawet nie potrafił jej ścisnąć.

-Gdzie masz telefon? W kieszeni?-zapytałam szukając urządzenia po jego kieszeniach.

-Nie mam. Kochanie, uciekaj. Zostaw mnie. –powiedział a potem zaczął kasłać krwią.

-Pójdę po swój telefon i wezwę pogotowie. Posłuchaj, nie trać przytomności. Może licz w myślach…

-Nie, Ru. Poczekaj.

-Nie mogę… Musisz żyć, jasne? Dla mnie..

-Nie dam rady. Uciekaj. Znajdź pracę, nawet w swoje urodziny. Bardzo cię kocham, dasz radę…

-Ja ciebie też, dlatego walcz dla mnie.

-Chciałbym tak myśleć… Znajdziesz swoją miłość. Znajdziesz taką, jaką ja znalazłem. Dziękuję ci, Ru za nasze wspólne lata. Byłaś cudowną przyjaciółką.

-Nie żegnaj się.

-Idź już. –powiedział i przechylił głowę w bok, a z jego ust wydobywała się nadal krew.

-Nie zostawię cię.

-Jeśli mnie kochasz idź i ratuj siebie. Nie wrócisz tam.

-Kocham.-szepnęłam cicho patrząc prosto w jego oczy. One nie gasły. One cały czas patrzyły na mnie z ogromną miłością.

-Wiem, idź. Ja zawsze będę przy tobie. –powiedział szeptem i stracił przytomność. Zacisnęłam zęby czując kolejne napady histerii. Czułam jeszcze jego słabnący puls. Tak jak prosił-wstałam z miejsca i pobiegłam do mieszkania. Założyłam jak najprędzej plecak na plecy, zabrałam pieniądze z jego portfela, przełożyłam przez szelkę plecaka swój śpiwór, zabrałam mój telefon oraz jego, na którym wybrałam szybko numer na pogotowie. Połączyłam się z dyspozytorką, kiedy sprawdzałam czy zabrałam wszystkie swoje rzeczy, nie mogłam zostawić przecież ani jednego znaku policji, że były tu dwie osoby. Przecież mogłam być już poszukiwana.

Wybiegłam tylnymi drzwiami na podwórze, które widziałam. Gdy dyspozytorka zapytała mnie o nazwisko podałam zmyślone pierwsze lepsze i od razu się rozłączyłam. Wyjęłam kartę z telefonu i złamałam ją w pół. Razem z telefonem zostały wrzucone na dno rzeki, a dodatkowo wrzuciłam też mój dla większego bezpieczeństwa.

Łzy nie mogły przestać płynąć. Bałam się, nie wiedziałam zupełnie co miało się teraz ze mną stać. Podczas, gdy szłam wzdłuż drogi minęła mnie pędząca karetka na sygnale. Modliłam się, żeby przeżył, choć były na to nikłe szanse.

Po dwóch godzinach drogi zatrzymałam się przy chodniku i usiadłam na krawężniku. Byłam głodna i zmęczona. Znalazłam jakimś cudem przy ulicy kartonik z napisem „Dortmund”. Nie wiedziałam jak daleko jest to miasto ale wiedziałam, że może to być moja jedyna szansa. Zostawiłam plecak na uboczu i stanęłam przy drodze z wyciągniętym kartonem. Czułam lekki strach, bo byłam sama. Przy Leo czułam się pewniej, czułam się bezpiecznie.. Teraz nawet nie wiedziałam kto się zatrzyma. A łzy nie mogły przestać płynąć.  Czekałam niecały kwadrans, aż w końcu zatrzymał się jakiś czarny sportowy samochód. Moja szansa czy moja zguba?

 

~~~

Miałam pisać o tym osobny post, nawet pojawił się tu na chwilę, jednak zrezygnowałam, postanowiłam napisać tu, w skrócie, niż pozostawiać Wam moje długie żale.

W zeszłym tygodniu znalazłam uroczy duplikat mojego poprzedniego bloga, te same sytuacje, styl pisania..no wszystko, poza imionami bohaterów. Jako autorkę naprawdę zalała mnie krew, bo mimo, że jestem wyrozumiała do jakiegoś stopnia, to ten stopień został zbyt bardzo przekroczony. Dziękuję fulmine, która się za mną wstawiła w komentarzach u tamtej osoby, szkoda, że nasze oba zostały usunięte.. Koniec końców, blog też został usunięty, mnie kamień spadł z serca. Może to się nie wydawać, ale pisanie to ogrom pracy, wyrzeczeń ale także ogromy wkład serca, emocji, własnych uczuć, wspomnień, bez względu czy opowiadanie jest napisane dobrze czy źle, to zawsze jest cząstka mnie i naprawdę, kopia tego... Uwierzcie, nie jest fajne. Mam nadzieję, że takie sytuacje się nie powtórzą. Chcąc nie chcąc, to kradzież. Dzisiaj czuję ulgę i cieszę się, że to już mam za sobą.

Tak a propos jeszcze rozdziału... Śmieję się do teraz, bo 1-ka miała być prologiem...I zapomniałam jej jakoś przeprawić, żeby wyglądała bardziej po ludzku. A jak przypomniało mi się, nie miałam na to kompletnie weny, także zostawiłam. Przez to jest krótszy-tak, tak, będą stopniowo dłuższe wraz z rozkręcaniem się fabuły!;)

Ogromnie dziękuję za tyyle wspaniałych komentarzy pod prologiem.. Byłam naprawdę poruszona tyloma pięknymi słowami, tym, że czekałyście..i byłam z siebie dumna, bo pojawiło się też kilka wspomnień o wyglądzie bloga..nad którym się napracowałam i jestem szczęśliwa, że moja praca się opłaciła i dobrze się tu czujecie, bo trochę tu posiedzimy, nie ma co!:)

Coś ostatnio mnie wena opuściła, chyba pojechała na ferie, a ja z nich nie korzystam tylko cały czas latam z angielskiego na niemiecki i z powrotem.. 

Za tydzień 2-ka! Będzie ciekawie(j)! Obiecuję!😊 

Zapraszam do komentowania! Do następnego!💕