Podziękowania

Nie wiem, jak znaleźć słowa, które dokładnie opisałyby to, co czuję. Jestem przeogromnie wdzięczna za możliwość pisania dla Was, publikowania moich opowiadań, robienia tego, co kocham…
11.05.2015 roku… Wtedy opublikowałam z dozą niepewności pierwszy post i byłam naprawdę nieświadoma, że to wszystko nabierze takiego rozpędu, że napiszę dwa, długie opowiadania, które zajmą mi 4 lata… Z wami kończyłam gimnazjum, liceum, dostałam się na studia. Byłyście ze mną w bardzo ważnych momentach mojego życia, nawet nie wiecie, jakim wielkim wsparciem był nawet najkrótszy komentarz. Co dopiero te długie! To Wy napędzałyście mnie do pisania, wiedziałam, że mam dla kogo to robić, że to ma sens. Były lepsze i gorsze momenty, jednak obiecywałam sobie zawsze, że będę pisać do ostatniego czytelnika. Jeśli nawet tylko jedna osoba miała to czytać, ale przy tym wzruszać się, uśmiechać, cieszyć się…to było tego warte. Patrząc teraz na liczby, wciąż nie mogę uwierzyć w sukces, jaki razem osiągnęłyśmy. Pierwsze opowiadanie ma 254.000 wyświetleń, „Fireproof” 96.500… To liczby, jakie mi się nawet nie śniły. Przy "erze" Wattpada i wymierania Bloggera, to naprawdę wielki sukces.

Jeszcze kilka słów do epilogu.
Wiem, że zaskoczył, przytrzymał w napięciu na samym początku, ale też w niewiedzy, czy Rose przeżyje, czy nie. Szczerze mówiąc, sama się nad tym zastanawiałam długo, bo zakończenie alternatywne też miałam z tyłu głowy, jednak takim rozwiązaniem mogłam przekazać więcej. Ostatecznie jestem zadowolona, mam nadzieję, że Wy też. Nie było już perspektywy głównych bohaterów, można było nabrać pewnego dystansu i innej perspektywy. Co więcej, kto spostrzegawczy, można było zauważyć przemycony prolog, chociaż zmieniony. Mały detal całego wielkiego rozdziału, jednak pokazał naprawdę wielką przemianę, jaka tu zaszła w bohaterach…
Dalsze losy tej rodziny pozostawiam Waszej wyobraźni, czy mały Theo pójdzie w ślady taty, czy na czwartym, pustym płatku kwiatu na tatuażu Marco pojawi się literka z imieniem czwartego dziecka, czy może jednak zostanie puste? Wszystko zależy już od Was.

Mam nadzieję, że czytanie wytworów mojej wyobraźni przez ten cały, długi czas, sprawiło wam mimo wszystko przyjemność… Mimo wszystko, bo wiem doskonale, że czasem trochę psułam wam nerwy, niektórym spędzałam sen z powiek… A właściwie nie ja, a opowiadanie! Przecież co złego, to nie ja! ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze, te płynące prosto z serca. Jestem strasznie wzruszona wiedząc, że moje amatorskie pisanie potrafiło wyciągnąć kogoś z dołka, załamania, pomogło uwierzyć, oderwać się od rzeczywistości czy po prostu poprawić humor... To wiele dla mnie znaczy. Tak, jak pisałam w epilogu pod postacią epizodycznej bohaterki- Melissy, największą moją wygraną są Wasze uśmiechy, polepszenie nastroju… Choćby jednej osoby, jednej jedynej, to znaczy wszystko, a wiem, że takie osoby są i czuję się z tego powodu bardzo zaszczycona.   

Wszystko jednak kiedyś ma swój koniec i przede wszystkim chciałabym Wam z całego serca podziękować za ten wspólny czas, za Wasze wsparcie, wymiany zdań, prywatne wiadomości. To był dla mnie niesamowicie ważny etap, który wzbogacił mnie jako człowieka. Pewne nieprzyjemne wydarzenia w przeszłości sprawiły, że byłam strasznie skryta, zamknięta w sobie, a przede wszystkim nie wierzyłam w siebie, swoje umiejętności i możliwości. Po kilku latach doszłam do momentu, gdy stwierdziłam, że czas powiedzieć temu wszystkiemu wyraźne-stop… i zaczęłam pisać, a co więcej, publikować. To było najlepsze, co mogłam wymyślić. Wszystkie wyświetlenia, komentarze pokazały mi, że to co robię, ma sens. Zaczęłam wierzyć w siebie, stałam się na pewno bardziej zorganizowana, żeby mieć na wszystko czas. I na uczenie się na test i rozdział na sobotę. I zdałam wszystko za pierwszym razem-zadziałało! Nigdy nie zapomnę tego szczęścia, tych emocji, przełamanych barier i skrzydeł, które po podcięciu wyrosły na nowo, dużo piękniejsze, okazalsze… Aż w końcu to wszystko obróciło się w drugą stronę, bo gdy przepełnia cię dobra energia, ona przechodzi też na innych. Wszystkie Wasze wiadomości, komentarze, przejmujące historie… Jak już pisałam, to niesamowite, móc Wam przekazać tą radość, którą odzyskałam sama w dużej mierze dzięki Wam…
Poza tym nawiązałam cudowne znajomości, cieszę się, że z niektórymi osobami mogłam pisać, że mogłam nawet spotkać moją kochaną Adę na drugim końcu Polski… I jeśli ktoś zapyta czy było warto? Było, gofry, na które poszłyśmy były pyszne-następnym razem jak przyjadę-ty je robisz!..
A tak poważnie- To jedna z najniezwyklejszych rzeczy, jakie spotkały mnie w moim dość krótkim jeszcze życiu, jednak obiecuję, że nawet za czterdzieści lat będę pamiętać o Was, nigdy nie zapomnę… To coś więcej, niż jakaś tam „przygoda”, „pisanie na kolanie”… Znacznie, znacznie więcej.
Dzięki Wam, dzięki Tobie, droga osobo, która to czytasz, to wszystko miało sens, to wszystko się udało i to z efektem przerastającym najśmielsze oczekiwania. Nie tylko dla mnie, ale też dla tych osób, które się uśmiechnęły. Jeden uśmiech nawet jest w stanie odmienić czyjś los, spojrzenie na świat. Dlatego bardzo, z całego serca, dziękuję.❤️

Pozwoliłam sobie zrobić małą pamiątkę, która będzie ze mną, będzie stać na półce naprzeciwko mojego łóżka i nie będzie dnia, gdy na nią nie spojrzę i nie uśmiechnę się z sentymentem... Ja pozostawiam tu moje opowiadania, Wy, w tej złotej ramce (a właściwie to plastik z Ikea, tak to jest, jak się nie wrzuca płatnych reklam na Bloggera!😂😂😂) zostajecie ze mną. Jest mi żal, że nie mogłam zebrać tu wszystkich Waszych komentarzy, chyba wtedy musiałabym zainwestować w fototapetę, ale chociaż ta część, bardzo bliska mojemu sercu, z datami od 2015 roku do 2019…

(Przepraszam za jakość, miało wyjść wszystko czytelne, jednak na sam koniec Blogger zrobił mi uroczy prezent, mówiąc jakości zdjęcia "nie", a pikselom uroczyste "tak!". Uwierzcie mi na słowo-to są Wasze komentarze😁🙈)

Teraz jestem gotowa na nowe wyzwania, które na mnie czekają, pewna, odważna i przeogromnie szczęśliwa. Dziękuję, że mogłam się realizować tutaj i rozwijać, pisanie stało się dla mnie naprawdę prawdziwą pasją. Teraz mam strasznie dziwny czas, gdy czekajac na pociąg, zasypiając, nie mam już do wymyślania kolejnych rozdziałów i zawirowań. Może w to miejsce wejdzie chęć nauki, w końcu egzaminy się zbliżają... Ale to może, bardzo ewentualnie:) Mimo to, czas postawić tę ostatnią kropkę, nawet jeśli trochę pęka serce.Wierzę, że choć moja przygoda z Bloggerem właśnie się kończy, z pisaniem jescze się nie rozstaniemy. Mam nadzieję, że będziecie wspominać ten czas tak dobrze, jak ja. Może kiedyś tu wrócicie, by przeczytać ponownie opowiadania, będzie mi bardzo miło! Choć rozstania nigdy nie należą do najweselszych, znalazłam nawet mały plus tego wszystkiego-wreszcie możecie spać w soboty jak długo tylko chcecie!😃💕
Po raz setny, czy może nawet tysięczny - dziękuję. Każdemu z osobna. Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Jesteście przewyjątkowymi czytelnikami, a przede wszystkim wspaniałymi ludźmi. To było piękne, móc dla Was pisać.
Dziękuję i ściskam mocno,
Wasza Oliwia.

🌹🌹🌹