Dwadzieścia siedem

Tamtej nocy nie wróciłam już do mieszkania Mario i Ann. Oboje wyłączyliśmy swoje telefony i odłożyliśmy do szuflady. Potrzebna była nam kompletna cisza. Ochłonięcie ze wszystkich emocji. Nie byłam w stanie określić, jak długo leżeliśmy na podłodze naszego mieszkania. Czas nie miał w zupełności znaczenia. Byliśmy tylko my, wtuleni w siebie. Żadne z nas o niczym nie myślało. Wiedziałam, że Marco był w takim samym stanie jak ja. Zbyt wiele się wydarzyło, zbyt wiele emocji… To było trudne. Bardzo trudne. Nawet samej trudno mi było powiedzieć jak się czułam. Nie wiedziałam czy było mi źle. Jak czułam się sama ze sobą. Jak czułam się z tym co zrobiłam. Czułam kompletną pustkę. Serce biło wolno, oddech był spokojny i równomierny. Trzymałam dłoń na brzuchu Marco, który unosił się powoli w górę i opadał w dół. Oczy miałam zamknięte. Tak było dobrze. Idealnie.

***

-Skarbie, wstaniemy?-szepnął cichutko nachylając głowę do mojego ucha. Pokiwałam głową w odpowiedzi, czekając, aż pierwszy wykona jakiś ruch. Objął mnie mocniej w talii i pomagając sobie ręką z tyłu, podniósł nas do siadu. Szybko potem wstaliśmy z podłogi. Nie czekając na jego ruch przytuliłam się do niego, jakby to przytulenie na podłodze w ogóle nie miało miejsca. Położyłam brodę na jego ramieniu i wtuliłam głowę w jego szyję.

-Rose. Już jest wszystko dobrze. Jesteś w domu, nic się złego nie stało, jesteś bezpieczna.

-Tak bardzo cię przepraszam. Ja do teraz tego nie pamiętam. Wiem, że cię to musiało okropnie boleć. Nigdy bym tego nie zrobiła świadomie… Nigdy.

-Wiem, Rose i…

-Ja naprawdę strasznie żałuję, proszę nie miej do mnie urazy i.. –nie dokończyłam. Mój początek dłuższego przeprosinowo-błagalnego monologu został przerwany czułym pocałunkiem. Czuły, delikatny, pełen miłości… Miłości..

Czasem chciałam, żeby mnie pokochał. Czasem chciałam być od niego jak najdalej. Byłam zakochana, bez wątpienia. A już na pewno zauroczona. Nie wiedziałam, czy tym, co czułam do Marco była akurat miłość. To było też silne przywiązanie. Wiedziałam, że za rok będzie mi szalenie ciężko, żeby rozstać się z Marco. Choć wierzyłam jego zapewnieniom, że nadal i tak będziemy się przyjaźnić. To było miodem na moje serce i jedynym pocieszeniem. Chociaż wiedziałam, że już nigdy nie będzie tak pięknie, jak było teraz. 

-Już wszystko dobrze.-powiedział czułym, ciepłym głosem, zabierając mi z policzka włosy, by założyć je za ucho.

-Dziękuję, Marco. –powiedziałam uśmiechając się lekko. Spuściłam delikatnie głowę, nie będąc pewna, co powinnam była zrobić.

-Pójdź do łazienki, ja zobaczę czy da się zrobić jakiś obiad z tego, co jest w lodówce.

-W porządku. Jak wrócę, to ci pomogę.

-Lepiej nie. –powiedział poważnie, jednak po chwili jego usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu, zarażając mnie tym w zupełności. Czasami myślałam, że rozgryzł całą moją instrukcję obsługi. Wiedział co powiedzieć, żebym się uśmiechnęła, w jaki sposób się uśmiechnąć, żeby moje serce zmiękło i żebym go przytuliła i pocałowała. To wydawało się być dla niego oczywistością. Zastanawiałam się też czasem, czy on nie znał mnie bardziej niż ja samą siebie.

Kiedy weszłam do łazienki, wiedziałam już, co miał na myśli wysyłając mnie tu. Całe policzki i oczy miałam w rozmazanym tuszu do rzęs i to jeszcze z poprzedniego wieczora. Wyglądałam jak ósme nieszczęście. A Marco powiedział mi mimo to, że i tak chce ze mną być. Był naprawdę niesamowity.

Opłukałam całą twarz, próbowałam też rozczesać moje poplątane włosy, które aż błagały o odżywkę. Musiałam się za siebie zabrać przez najbliższe dni. Chciałam też w końcu zacząć kurs i spróbować swoich sił w nowej dziedzinie. Też chciałam dobrze się prezentować na balu, w końcu byłam jego żoną. I mimo tego, że wydawało się niewykonalnym stanąć koło tak przystojnego mężczyzny i przyciągnąć do siebie więcej spojrzeń, nie chciałam też ujmować i wyglądać przy nim jak błazen.

***

Marco zrobił dla nas naleśniki z owocami. Naprawdę, facet przygotowujący obiad to skarb. W dodatku były one pyszne, dużo lepsze od moich.

Musieliśmy pójść na zakupy. Przede wszystkim-naczynia. Blondyn nie podjął się samotnego zakupu nowej zastawy. Stare talerze z różnych kompletów prawdopodobnie wziął od swoich rodziców, bo takie już raczej nie były w sprzedaży. Też mąka, jajka i woda były wszystkim, co znajdowało się w szafkach i lodówce. Nie miałam pojęcia, jakim cudem znalazły się świeże owoce. Właśnie. Cudem. To wszystko wyjaśniało.

Resztę dnia i wieczora spędziliśmy w domu, przed telewizorem. Po prostu oglądając filmy, seriale. No i reklamy. Blondyn zamówił przez internet zakupy z dostawą do domu. To dawało mi nadzieję na jutrzejsze śniadanie. Oby też przygotowane przez blondyna. Wcale nie przeszkadzało mi to, że sam przygotowywał posiłki. Bardzo mi było miło je konsumować, mogłabym tak mieć nawet do końca życia.. To znaczy roku małżeństwa. Wszystko było zawsze pyszne i dziwiłam się, kiedy słyszałam, że nigdy w życiu nie gotował, bo robiła to zawsze Scarlett.

Marco też postanowił włączyć na chwilę telefon, żeby napisać do Mario, że wszystko jest w porządku i zostaję u niego na noc. Znając ich, na pewno martwili się z Ann moim nagłym zniknięciem na tak długi czas.

Na ile mógł być fascynujący wieczór mężem i filmami, bez rozmów i siedząc wieki w tym samym uścisku? Ten był idealny. I jeden ze wspanialszych. Chyba wykorzystaliśmy limit słów na dzisiejszy dzień. Milczenie było piękne. Nie chciałam, nie potrafiłam zrozumieć, co tak naprawdę stało się kilka godzin temu. Wolałam to zostawić, samemu sobie. Nie rozmyślać, nie analizować. Cieszyć się, że tak ważna osoba nadal jest w moim życiu. Przy moim boku. Obejmuje mnie. Daje mi bezpieczeństwo. Stwarza mi mały, prowizoryczny dom.

***

Bal w Berlinie zbliżał się wielkimi krokami. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak ten czas zleci. Kiedy dałam odpowiedź Marco, zostało do niego zaledwie pięć dni. Potem zrobiły się cztery, aż w końcu trzy. Ann pokazała mi swoje sukienki, jednak żadna z nich nie leżała na mnie dobrze. Znaczyło to tyle, że byłam zmuszona chodzić po wszystkich możliwych butikach i szukać zjawiskowej sukni na czerwony dywan.

A czas leciał.

Po całodniowych łowach z modelką w galerii praktycznie pod Dortmundem, bo w mieście już wszędzie byłyśmy, kiedy już przyjechał po nas Marco, Ann wpadła na genialny pomysł. I żałowała, że nie pomyślała o tym wcześniej…

-Salon sukien ślubnych! Lurelly! Jaka ja jestem czasem głupia..-powiedziała głośno praktycznie rzucając się na nas z tylnych siedzeń. –Jeszcze zdążymy! Godzina do zamknięcia.

-Ale jak tam nic nie znajdziemy to…-westchnęłam opierając się zmęczona o zagłówek. Naprawdę nie zamierzałam już nic więcej przymierzać. Najwyżej nie pójdę, proste.

No może nie tak proste, skoro Marco mówił, że mu zależy… No to trudne.

-To mi powiedz, gdzie to jest. Dobrze, że godzinę, bo więcej raczej bym nie wytrzymał.

-Mogłeś chodzić z nami te osiem godzin. Wtedy byś dopiero marudził, o jaa.. Daj mi kluczyki, wiem gdzie jechać.

Po twarzy mojego męża widziałam, jak się spiął. Jego samochód. Jego dziecko.

-Powiedz, gdzie to jest. –powtórzył ze stoickim spokojem. Ann przewróciła teatralnie oczami i rzuciła się na siedzenia.

-Faceci, naprawdę. Przecież nawet bym ci nie zarysowała!

Chciało mi się śmiać z ich dwójki. Debata o samochód była niemożliwa do wygrania dla Ann, jednak Marco także zaprzestał marudzenia i dał szansę sklepowi z sukniami ślubnymi.

Udaliśmy się w inne miejsce, niż byłam poprzednio z Yvonne, by wybrać sukienkę ślubną. Czułam się, jakbym miała mieć za chwilę drugi ślub. Też wcześniej nieplanowany. Czy my z Marco kiedykolwiek, cokolwiek zaplanujemy?

Salon był przeogromny. Po jednej stronie mieściły się same białe suknie ślubne, druga połowa należała do sukienek wieczorowych. Ann od razu popędziła w ich stronę wymijając zdezorientowaną ekspedientkę. Ja nie mogłam otrząsnąć z wyglądu wnętrza. Trochę jak sala balowa z bajki o Kopciuszku.

-Wybierz coś pięknego. –zatrzymał mnie Marco łapiąc za dłoń i obracając w swoją stronę.

-Postaram się, żeby tobie się podobało.

-Przede wszystkim, to tobie ma się podobać. –oświadczył patrząc mi uważnie w oczy. Był w tym taki poważny. –To ty masz się cudownie czuć w swoim ciele, piękna i seksowna. Dopiero potem możesz myśleć o mnie, ale uwierz, nie ważne co założysz, wyglądasz pięknie.

-Dziękuję. –uśmiechnęłam się i pocałowałam go czule w usta. Krótko potem dobiegło do naszych uszu wołanie Ann, która miała dla mnie pełno przygotowanych propozycji sukienek.

-Leć. Ja tu posiedzę.

-W porządku. Zawołam cię jak coś znajdę.

-Zrób mi niespodziankę. –raz jeszcze musnął moje usta i puścił moją rękę, żeby móc odejść na bok, w kącik z kanapami i najnowszymi numerami modowych czasopism.

Na pewno będzie je przeglądać.

Kiedy dotarłam do Ann, ta prawie na siłę wepchnęła mnie do przestronnej przebieralni. Ekspedientka usunęła się na bok widząc, że modelka naprawdę była w swoim żywiole i lepiej było jej nie przeszkadzać.

-Jeny, jacy wy jesteście zakochani…-westchnęła zawieszając na drążku kolejne wieszaki z różnobarwnymi sukniami. Niektóre swoim napuszeniem zajmowały pół przebieralni.

-Nie jesteśmy. Po prostu.. Bardzo się lubimy.

-Nazywaj to jak chcesz, Rose. –przewróciła oczami modelka. –Dobrze wiem, co widzę. To jak się całujecie, jak na siebie patrzycie..

-Ann, proszę. Wiesz dobrze, że to spisana umowa. Małżeństwo na rok. Nie kochamy się, ale to nie wyklucza, że nie możemy się całować. Marco jest dla mnie najlepszym przyjacielem, jest dla mnie bardzo ważny.

-Mario też jest moim najlepszym przyjacielem. I też się całujemy. I wiesz? Kochamy się.

-A my to wszystko bez ostatniego. Proszę, skończmy to. Wiesz dobrze, że to pokręcone, ale doceniam, że w jakimś stopniu to rozumiesz i akceptujesz.

-Wiem, że jesteś w nim zakochana. Sama to przyznałaś. –odpowiedziała z rezygnacją i zaczęła raz jeszcze przeglądać wybrane przez siebie sukienki. Mnie coś zmroziło od stóp do głów.

-Jak to przyznałam.

-Ehh… Wtedy, kiedy ktoś ci dosypał prochy. Nils mi powiedział jak już poszłaś do Marco. Zanim pocałowałaś go powiedziałaś, tu cytuję, „Coraz bardziej się w tobie zakochuję, Marco”.

-Nie żartuj sobie.

-Chcesz zapytać Nilsa?

-Nie, nie chcę. –powiedziałam łapiąc wieszak z kobaltową sukienką ze złotymi, koronkowymi wstawkami na wysokości brzucha. –Nils chce jeszcze rozmawiać z Marco? –zapytałam ściągając z siebie moje jesienne buty za kostkę. Próbowałam nie oszaleć ze zdenerwowania i pokazać, że wcale się tym nie przejmuję.

 -Ojj, masz w banku, że nie. Jedynie dziwił się, że "zakochujesz" a nie "kochasz", bo to przecież mąż.. Ale Rose, jeśli to prawda… Powinnaś o tym porozmawiać z Marco. Powinien był mieć taki wypadek na uwadze, żeniąc się z tobą.

-Ludzie po pijaku różne głupoty plotą. A ja jeszcze byłam naćpana. Zasłonisz bardziej? Marco ma wszędzie oczy.

-Pewnie. –powiedziała smutno. Nie chciałam, żeby poczuła się przeze mnie odepchnięta. Nie chciałam rozmawiać na ten temat z nikim innym. Tylko i wyłącznie własne myśli.

Kobaltowa sukienka była przepiękna, jednak jak na charytatywny bal zbyt odważna. Pięknie też prezentowała mój tatuaż. Coraz częściej zastanawiałam się, czy nie chciałabym dorobić koło niego kilku polnych kwiatków. Czarne, stonowałyby jeszcze bardziej delikatne kolory mojej ważki, co umożliwiłoby mi jeszcze kiedyś zrobienie sobie jeszcze jakiegoś tatuażu, który i czarny, i w kolorze wyglądałby wspaniale. Nie planowałam jeszcze nic, ale tatuaże bardzo mi się podobały. Zwłaszcza te, które miał Marco należały do dzieł sztuki.

-Wiesz w jakim kolorze byłoby ci dobrze?-zapytała obserwując mnie w kolejnej sukience, tym razem róż. W połączeniu z moimi jasnymi włosami róż wydawał się trupi, a ja wyglądałam jak zwłoki. To była typowa porażka.

-Na pewno nie w tym.

-Słuszne. –roześmiała się brunetka. –Moja droga, pójdziesz w czerwieni! Klasyka i wyrafinowanie.

-Zleję się z dywanem.

-Marudzisz. Dzisiaj już przymierzałaś czerwoną sukienkę i to był zdecydowanie twój kolor. –oświadczyła, zabierając z drążka sukienki inne, niż w czerwonym kolorze. Wyszła z przymierzalni dając wszystkie sukienki ekspedientce i poszła do wieszaków zdejmując z nich po kolei wszystkie czerwone sukienki. Było ich dziesięć.

-Zdążymy?

-My? Zawsze. –roześmiała się odpinając mi z wieszaka pierwszą z kolei do przymierzenia.

Przymierzyłam wszystkie. Wszystkie dziesięć a nawet jedenaście. I drogą eliminacji pozostały dwie.

Pierwsza, w kolorze żywej czerwieni. Miała delikatne falbanki u góry, a dół był bardzo zwiewny, składający się z kilku delikatnych warstw, które kończyły się na różnych wysokościach. Pod piersiami z kawałków tkaniny uformowany był paseczek, który idąc ku górze stwarzał też niewielki golf na szyi. Na plecach znajdowało się przepiękne wycięcie, wykrojone w kształcie łezki, a na szyi przyszyta była czarna, długa kokarda.

Druga nie ustępowała w jej pięknie ani na krok. Buraczkowa, z większym dekoltem z przodu, zakrytymi plecami i trenem. Miała też  koronkowe rękawki do łokcia. Cała była bardzo przylegająca do ciała i jak to stwierdziła Ann-bardzo uwodzicielska.

Założyłam raz jeszcze pierwszą, Ann na chwilę wyszła z przymierzalni. Miałam nadzieję, że nie zostaną mi doniesione kolejne czerwone modele.

-Rose?-zapytała zza kotary.

-Możesz wejść.

Nie spodziewałam się, że zamiast spokojnego wślizgnięcia się do środka modelki, zasłonka zostanie całkowicie odsłonięta na całą szerokość. A naprzeciwko mnie stanie mój mąż. Nic nie powiedział. Po prostu patrzył. Od dołu do góry, by potem znów przenieść wzrok na dół. Jego żuchwa delikatnie opadła na dół i zamrugał kilkakrotnie oczami.

-Dobra, to już mamy decyzję. –uśmiechnęła się szeroko Ann i zasłoniła kotarę tuż przed nosem blondyna. Biedny.

Pomogła mi szybciej ściągnąć sukienkę i zawiesiła ją na wieszaku. Zostawiła mnie, żeby ją zabrać i zapłacić z Marco, a ja mogłam się w spokoju ubrać. Denerwowało mnie to, że nie zarabiałam. Nie było mnie stać na wyjście z mężem na jego bal.

Wychodząc z przymierzalni usłyszałam jak Marco odbiera telefon.

No i cała atmosfera poszła…do lasu.

-Tak, tak. Wybieram się. I spokojnie, nie musisz się martwić, dam sobie radę.

Musiałam stanąć na wprost niego, żeby dopiero mnie zauważył. Uśmiechnął się do mnie i złapał za rękę. O no proszę. Super.

-Będę z Rose. Nie dbam o media, nie mam z resztą się z czym kryć, w końcu to moja żona. Nie będę wiecznie jej krył i kłamał.

Uważnie przysłuchiwał się rozmówczyni. Posłałyśmy sobie z Ann porozumiewawcze spojrzenia. Dobrze wiedziałyśmy, że Scarlett była po drugiej stronie. Ale też nie miałyśmy pojęcia, jaki miała cel, żeby dzwonić do żonatego faceta i pytać gdzie z kim idzie.

-Da sobie radę. Będę z nią cały czas. Musi się też przyzwyczaić. To nie ostatnie takie wyjście.

Wyszliśmy przed sklep, Marco odblokował dla mnie i Ann samochód, żebyśmy mogły wsiąść. Nie chciałyśmy wyjść na wścibskie, ale wsiadałyśmy do środka bardzo powoli. No i nie zamknęłyśmy za sobą drzwi.

-Dobrze, przekażę jej. Dobranoc.

Kiedy wsiadł do samochodu obie z Ann zajęte byłyśmy czymś innym. Ja podziwiałam butiki na przeciwnej stronie ulicy, a Ann oglądała swoje paznokcie. Marco zamknął za sobą drzwi i przekręcając kluczykami w stacyjce uruchomił silnik. Siedzieliśmy przez pewien czas w kompletnej ciszy.

Moje nerwy jako pierwsze skapitulowały i włączyłam radio. Zaczęłam też nerwowo pukać stopą w wycieraczkę samochodu. Ann, widząc moją frustracje, próbowała podjąć jakąś neutralną rozmowę, za co byłam jej wielce wdzięczna.

-Do tej sukienki będą idealne cieliste szpilki. Ostatnio oddałam swoje, a drugie jakie mam cieliste to sandałki, raczej by nie pasowały.

-Poszukam sobie pracy, a potem poszukam sobie butów. –odpowiedziałam jej ze śmiechem.

-O, mogę ci pomóc jeśli chcesz. Może zdążymy na Berlin.

-Rose, przecież wiesz, że wcale nie musisz pracować. –odezwał się Marco. Położył dłoń na moim udzie, delikatnie je gładząc. Gdyby nie obecność Ann pewnie bym ją strzepnęła.

-Nie będę cały czas siedzieć bezczynnie, to mnie wykańcza.-powiedziałam szybko, próbując posłać Marco jak najbardziej mordercze spojrzenie za utrzymywanie kontaktu ze Scarlett. Może to i nie jego wina.. Ale jak dla mnie, powinien był to skończyć już dawno.

-Pogadamy o tym później. Już wjeżdżamy na osiedle Ann.

I na tym rozmowa się skończyła. Wysiadłam z Ann i podziękowałam jej za wspólnie spędzony dzień. Umówiłyśmy się też na kolejne spotkanie-wypad po szpilki. Przy okazji kazała mi się nie poddawać i wygrać bitwę o fizjoterapię. A tym bardziej w bitwie o Scarlett.

***

-Więc? Co masz mi przekazać?-zapytałam przekraczając próg mieszkania. Odstawiłam torbę z nowo zakupioną sukienką w przedpokoju. Aż korciło mnie, żeby podwinąć rękawy, jak przed walką jakiś szemranych, zakapturzonych typów. Kto by pomyślał, że to tylko rozmowa męża i żony?

-Nie ważne, kochanie. I tak byś nie skorzystała.

-Czemu tak stawiasz? Chętnie spotkam się z twoją byłą narzeczoną. Wymienimy się z pewnością cennymi uwagami. Dopytam się jak było w okresie narzeczeństwa, którego nigdy nie przechodziłam, a ja jej opowiem jakie cudowne jest małżeństwo. Może pójdziemy razem do Spa? Uch, będzie cudownie!

-Rose, mogłabyś sobie darować ten sarkazm.

-To nie sarkazm! To ekscytacja! –uśmiechnęłam się szeroko i poszłam wyciągnąć z lodówki świeży sok pomarańczowy. Ubóstwiałam go, a schłodzony był najlepszy.

Akurat kiedy piłam, szklanka-ocalona przez zmywarkę-została zabrana mi z rąk. Marco wypił resztę prawie za jednym pociągnięciem.

Nie zdążyłam nawet się sprzeciwić, kiedy on bezczelnie zaatakował moje usta w namiętnym pocałunku. Zawirowało mi w głowie, a puls zdecydowanie przyspieszył. W żyłach krew zaczęła mocno buzować, prawie wrzeć. Zaczęłam oddawać mu coraz to odważniejsze i natarczywsze pocałunki. Wplątałam palce w jego włosy, za które delikatnie pociągnęłam wywołując tym jego gardłowe jęknięcie.

-Nie utrzymuję z nią kontaktu. Myślała, że jak mieliśmy ostatnio okładkę to wolę utrzymać w mediach nasz związek…

-Już nie gadaj. Twoja żona potrzebuje seksu. Temat twojej niedoszłej żony nie jest dobrą grą wstępną.

-Moja żona potrzebuje seksu, hę?-zaśmiał się i delikatnie przygryzł moją dolną wargę. –Weź jakąś bluzę z góry dla siebie i za minutę tu jesteś.-szepnął mi do ucha. Jego oczy świeciły się, jakby do głowy przyszedł mu szatański i genialny pomysł w jednym.

Nie potrzebowałam większego przekonywania. Coś mi mówiło, że powinnam była mu wierzyć, co do sprawy ze Scarlett, o pracy później, byłam zajęta większymi priorytetami.

***

Samochód Marco mknął przez ulice Dortmundu. Zdziwiłam się, kiedy na drodze zauważyłam tabliczkę ze skreśloną nazwą naszego miasta. Szukałam nowej, jednak całą drogę byłam rozkojarzana przez blondyna, który co chwila kładł rękę na moim udzie i sunął nią coraz wyżej, a potem znów do kolana. Moja frustracja sięgała zenitu. W pewnym momencie byłam już prawie gotowa kazać mu się zatrzymać i nie czekając na jego plan, po prostu zrobić to na przednich siedzeniach samochodu. Powstrzymało mnie to, że Marco stał się bardziej skupiony i to, że wjechał w naprawdę ciemny, gęsty las. Zaczęłam trochę bać się istot w nim żyjących, jednak miałam Marco. I Astona Martina, który potrafił mieć naprawdę niezłe przyspieszenie.

Przejechaliśmy przez las. Zatrzymaliśmy się na polanie, przed którą rozciągało się ogromne pole. I długo, długo nic. Kiedy spojrzałam na Marco, nie musiałam nawet się domyślać jego planu. Oboje go już mieliśmy przed oczami. 

-Wyskakuj mała. –zaśmiał się chytrze, klepiąc mnie po kolanie. Wziął z tylnych siedzeń koc, zapewne dla wygody i komfortu. Ale byłam pewna, że wygoda i komfort będą tym, na co ostatnie zwrócę uwagę. Moja uwaga była skupiona na moim mężu, który oświetlany przez światło księżyca, niczym jeden z greckich bogów, zaczął mnie całować. Całować tak, jak nigdy.

Po rozłące, po kłótniach, wszystkich niedomówieniach, sprawionych przykrościach, załamaniach i łzach, byliśmy szalenie spragnieni swoich ciał. I dotrzymaliśmy obietnicy z naszej randki, która wydawała mi się przez pewien czas żartem i abstrakcją.

Ale nie było to ani jednym, ani tym bardziej drugim. Marco doskonale wiedział, czego oboje potrzebowaliśmy. Namiętności, zmysłowości i pasji. To było dla mnie coś zupełnie nowego. Na całym ciele przechodziły mi dreszcze. I nie były one wywołane chłodnym powietrzem. Wszystkie uczucia przekładały się na doznania. Chłonęłam każdy skrawek ciała Marco. I byłam najszczęśliwsza na świecie czując, że mój własny mężczyzna traktuje mnie z takim oddaniem i czcią. Seks na masce samochodu po środku pola. I seks po środku pola obok samochodu. Najbardziej pierwotne, spontaniczne, nagłe, brutalne doznania, jakie dane mi było przeżyć. Moja granica wytrzymałości była mocno testowana. Ilekroć oczy zachodziły mi mgłą, za każdym razem zostawałam przywrócona do świata żywych nachalnym pocałunkiem.

Nie spodziewałam się tego po nim. Nie spodziewałam się tego po sobie. Nie wyobrażałam sobie tego w tak intensywnej postaci. Marco był ze mną w tamtej chwili całym sobą. Sercem, rozumem, ciałem. Byłam pewna, że nigdy w życiu nie znajdę takiego kochanka. Marco był moim pierwszym, co wskazywałoby na brak zaawansowania, niepewność.Tym czasem stało się zupełnie odwrotnie. My osiągnęliśmy Mount Everest naszych możliwości. W chłodną, jesienną noc. Na kompletnym odludziu. W naszym malutkim, własnym świecie…

***

-Mam jutro trening.-szepnął Marco do mojego ucha, mocno tuląc mnie do swojego nagiego ciała. Zadarłam brodę, by móc spojrzeć w jego piękne, lśniące oczy.

-Wystawię ci zaświadczenie, że spaliłeś więcej kalorii niż na wszystkich treningach razem wziętych.

-Dziękuję kochanie, ale muszę iść. Mam konsultację lekarza.-powiedział odgarniając mi mokry od potu kosmyk z twarzy.

-Jak dla mnie wszystko działa.-oświadczyłam, nim głośno ziewnęłam ze zmęczenia. Marco roześmiał się uroczo. Podniósł się po chwili, żeby się ubrać. To samo najprawdopodobniej dotyczyło mnie, co oznajmił w geście rzucania na mnie swoją bielizną. Tak, chyba właśnie o to chodziło. Westchnęłam głośno. Trzeba było zbierać się do domu, mimo, że na kocyku było przemiło. Marco poszedł też po resztę naszych rzeczy, które leżały rozrzucone na masce, a nawet dachu Astona Martina. No cóż.. Podeszłam boso do samochodu, żeby móc się w spokoju ubrać.

-Twoje milczenie, mam nadzieję, że nie jest przemilczeniem tego, co się stało chwilę temu?-spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek, wciągając na siebie czarną bluzkę z długim rękawem.

-Oj nie.. Ale myślę, że już mi się głos zdarł. –odpowiedziałam z uśmiechem. Podeszłam do niego i delikatnie musnęłam jego usta.

-Rosie, Rosie, Rosie… -szepnął obejmując mnie mocno. Wywołało to na moich ustach szeroki uśmiech.

-To był kosmos, Marco.-zachichotałam i raz jeszcze raz go pocałowałam.

-A nawet jeszcze lepiej. –przyznał odchodząc dwa kroki po moją bluzę. –Załóż, żebyś się nie przeziębiła.

-Jest mi gorąco.

-Ale jest chłodny wiatr. Załóż.-polecił. No dobra. Już nie zamierzałam z nim o nic walczyć. Miał wygrane wszystkie potencjalne kłótnie przez najbliższy tydzień.

W drodze powrotnej powoli mnie łapał sen. Ułożyłam się wygodnie na fotelu, który Marco jeszcze dla mnie specjalnie opuścił. Podkuliłam nogi na siedzenie i zamknęłam oczy, żeby odpocząć chociaż chwilę. Za to położyłam dłoń na ręce Marco, która spoczywała koło automatycznej skrzyni biegów. Delikatnie splotłam nasze palce. Blondyn mocniej złapał moją dłoń i zaczął delikatnie przesuwać kciukiem po jej powierzchni.

Obudziłam się, kiedy akurat zgasł silnik. Marco po cichu wyszedł z samochodu i otworzył drzwi po mojej stronie. Zastanawiał się jak mnie złapać, żeby mnie nie obudzić, jednak ułatwiłam mu całą sprawę otwierając oczy i delikatnie się uśmiechnęłam.

-Nie trzeba mnie transportować.

-Jeśli chcesz, mogę cię przenieść. –zaoferował podając mi rękę, żebym mogła wysiąść.

-Dam sobie radę. Musisz się oszczędzać.

-Jesteś leciutka..

-Spokojnie. –skończyłam temat łapiąc go za rękę i pociągnęłam go w stronę wind.

Oboje chyba byliśmy równo zmęczeni. Ja cały dzień biegałam z Ann po sklepach, Marco był na treningu.

-Prysznic? Bez podtekstów. –zaproponował, kiedy rozebraliśmy się z ubrań wierzchnich. Marzyłam już położyć się we własnym łóżku i zasnąć niczym niedźwiedź w zimowy sen.

-Wypadałoby.-westchnęłam i skierowałam się na górę.

 Prysznice z Marco były zawsze cudowne. Te dłuższe i te najnormalniejsze w świecie. Uwielbiałam czuć dotyk jego dłoni na mojej skórze w połączeniu z cieplutką wodą, która koiła moje zmęczone ciało.

Wychodząc spod prysznica zostałam owinięta puchatym białym ręcznikiem. I tak owinięta zostałam zaniesiona prosto do łóżka.

-Muszę wysuszyć włosy.

-Musisz iść spać, bo zaraz zaśniesz na stojąco. Przyniosę ci ręcznik na poduszkę. –powiedział i po chwili znów zniknął za drzwiami naszej sypialni. Tęskniłam za tym miejscem. Uwielbiałam zajmować jego prawą połówkę i spać na jego poduszce. To samo było z przywłaszczaniem sobie jego koszulek. Zakochanie obsesyjne. Pewnie tak to by się nazywało. Albo, co gorsza, sama obsesja. Bez żadnego odzwierciedlenia w zakochaniu.

Nawet nie zauważyłam, kiedy Marco dołączył do mnie. Faktycznie położył ręcznik na mojej poduszce… Jego poduszce, którą podmieniłam. Nie skomentował tego, choć byłam pewna, że zauważył tę zmianę. Oczywiście jak zwykle czekał, aż sama przytulę się do niego. To weszło nam już w nawyk. Raz nawet chciałam go zapytać, czemu to on nie przytuli się do mnie… Ale z drugiej strony.. Czemu miał by to robić?

-To był dobry dzień.

-Cudownie zakończony. Ale będę obolała do końca tygodnia.

-Ale mimo wszystko, gra była warta świeczki.

-A nawet pocałunku na dobranoc od zadowolonej żony. –zaśmiałam się i nachyliłam się, by czule musnąć jego wargi. On uśmiechnął się oblizując je leniwie.

-W takim razie, była bardzo warta. –przyznał. –Rano mam spotkanie z lekarzem, postaram się ciebie nie obudzić.

-Zatem dobranoc. I wiedz, że do końca życia nie zapomnę tej nocy.

-Ja także, Rose. –uśmiechnął się. –Zboże.

-Słucham?

-Zboże. –powtórzył wyjmując z moich włosów kawałek długiej rośliny. –Nie wiem czemu nie zauważyłem tego przy myciu włosów..

-Zostaw na stoliku. Ususzę na pamiątkę. –powiedziałam ziewając.

-Jeśli chcesz..

-Chcę, dobranoc. –powiedziałam mocniej się do niego przytulając. Marco mocniej oplótł mnie dłońmi i ucałował w głowę.

-Dobranoc. 

***

Kiedy rano wstawałam Marco już nie było. Wygrzebałam się z łóżka i odsunęłam z okien zasłony, wpuszczając do pokoju jesienne promienie słońca. Uznałam, że powinnam ten dzień poświęcić się wypakowaniu z torby, którą zabrałam do Ann i Mario. A i oknom przydałaby się mała kąpiel. Zapewne po południu dopiero przyjdzie Ann, żeby pójść jeszcze do sklepu obuwniczego. Bałam się brać za obiad, ale do tego czasu miałam nadzieję, że mój mąż już będzie w domu.

Otwierając szafę Marco, żeby wybrać sobie z niej jedną koszulkę, poleciała na mnie ich cała masa. Wow! Wszystkie były równo pogniecione, część też nadawała się do prania. Wzięłam ostatni, złożony T-shirt, który uchował się na półce. Co tu się stało? Bałam się sprawdzić, co było w bieliźniarce.

No tak. Atak skarpetek. Podział różny. Czyste, brudne, nie do pary. Wszystko wylewało się z szuflady.

Może kiedy mnie tu nie było po prostu uznał, że może zrobić z domu chlew? Nie wiedziałam jaki miał ze Scarlett podział obowiązków, ale ja nie zamierzałam robić wszystkiego za niego. Zwłaszcza, kiedy jego ciuchy same mnie atakowały.

Dzisiaj był tego kres. Wszystko co mnie zaatakowało zostało wyniesione na podłogę na środku salonu. Po jednej stronie stał kosz na pranie. Naprzeciw niego rozłożyłam deskę do prasowania, na którą postawiłam żelazko.

Mogłam mu to wyprasować. Mogłam nawet w przyszłości ogarniać całe pranie, ale to musiało zostać ukarane. Nie było wymówek ani próśb.

Przygotowałam śniadanie dla siebie w postaci najzwyklejszej bułki z serem i świeżym ogórkiem. Zrobiłam też dla siebie herbaty. Pozostało mi mycie okien, które akurat nie było aż takie złe.

Salon wyglądał, jakby przeszło przez niego tornado. Nie przypuszczałam nawet, że Marco może mieć tyle ciuchów. Nie chciałam widzieć jego miny, kiedy wejdzie do domu i to wszystko zobaczy. I nie chciałam postępować z nim jak z karaniem małego dziecka… Zwłaszcza po tym, jak pięknie było poprzedniej nocy. Ale musiałam. Nie byłam gosposią, czy sprzątaczką. Byłam żoną.

Przypomniało mi się o wypakowywaniu mojej walizki.

I znów doznałam szoku, kiedy nawet w mojej szafie były jego niechlujnie wrzucone rzeczy. Zaczęłam się śmiać z bezsilności. Naprawdę, Marco? Proszę cię…

Ubrania stamtąd także zostały dorzucone na stertę.

***

Właśnie kończyłam myć okno w naszej sypialni, kiedy usłyszałam z dołu przekręcany zamek. Od razu odłożyłam myjkę i czekałam na reakcję.

Oho, zaraz się zacznie. Z ekscytacji prawie zaczęłam przebierać nóżkami jak małe dziecko.

-Rose? Co tu się…

Uśmiechnęłam się pod nosem. Mogłam jednak ustawić tam ukrytą kamerę. Zeskoczyłam z parapetu naciągając jego kusą koszulkę na uda i odezwałam się zmierzając w jego kierunku.

-Ten dom to nie burdel, a ja nie jestem firmą sprzątającą, dziwką, czy kobietą-rób-se-ze-mną-co-chcesz, tylko jakbyś nie zauważył twoją żoną. –zaczęłam głośniej, żeby mnie usłyszał. –Mimo, że powinnam cię wielbić za dzisiejszą noc, to jednak najpierw zajmiesz się swoimi rzeczami, a potem…

O cholera..

Stanęłam jak wryta pośrodku schodów. Zaczęłam sobie kalkulować każde słowo, które powiedziałam wcześniej. Burdel, dziwka, dzisiejsza noc, dwuznaczne „a potem”… A tak, no i jeszcze mój strój. Koszulka Marco i jego bokserki. Włosy po spaniu w mokrych, których nawet nie rozczesałam. No i oczywiście sterta jego ubrań na środku salonu oraz przygotowane dla niego stanowiska-kosz na brudną bieliznę i deska do prasowania. Nie było źle. Było tragicznie.

-Rose.. –zaczął drapiąc się po szyi, z niedowierzaniem rozglądając się po salonie. –To są moi rodzice… -wykrztusił. Spojrzał na deskę do prasowania i żelazko. Zaczął się histerycznie śmiać. Jak on mógł się śmiać?! Ja stałam na wstrzymanym oddechu.  –Mamo, tato, to właśnie Rose. –wskazał na mnie dwójce osób. Swoim rodzicom!

Nie umiałam nic wyczytać z twarzy jego mamy.

O mój Boże.

Jego tata ledwo utrzymywał powagę.

I wszyscy Święci.

Patrzyłam to na nich, to na Marco. On się śmiał! Tak bardzo się śmiał. Ja też byłam bliska płaczu, ale chyba nie koniecznie ze śmiechu.

Dobra, zrobiło się niezręcznie. Bardzo niezręcznie.

Powinnam była coś powiedzieć.

-Ja..-zaczęłam, jednak zasłoniłam sobie usta dłonią, słysząc jak mój głos stał się nadzwyczajnie wysoki. To był prawie, że pisk. Odchrząknęłam, ciągnąc brzeg bluzki Marco ku dołowi. Dobrze, że nie kupiłam wczoraj pary nowej bielizny i nie rozłożyłabym się na niej w salonie na kanapie, czekając na powrót męża. Albo przebranie seksownej pielęgniarki. Zawsze mogło być gorzej, Rose. Nie było aż tak źle, Rose.  –Przebiorę się i zaraz przyjdę. I jeszcze strzelę sobie w łeb.

Zaczęłam iść na górę, jednak zatrzymałam się, kiedy usłyszałam prychnięcie taty Marco. Odwróciłam szybko głowę. Starszy mężczyzna miał całą czerwoną ze śmiechu twarz. Marco ocierał sobie kąciki oczu. Jego mama wciąż stała jakby Meduza zamieniła ją w kamień przez jedno spojrzenie.

-Boże, ja nie powiedziałam tego? –powiedziałam cicho. Jednak wnioskując po twierdzącym kiwaniu głową blondyna-powiedziałam. –Boże.. Znaczy, przepraszam za Boże. Ja. Zaraz… Będę. –powiedziałam i pobiegłam na górę pokonując po dwa schodki na raz. Pobiegłam najpierw do łazienki, żeby chlusnąć sobie w twarz wodą. Zimną wodą.

Wypuściłam ze świstem powietrze z ust i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze.

Teściowie, jasna cholera.

Mogłam ustawić ukrytą kamerę. 

~~~

 Jak ja uwielbiam tu wracać po tygodniu przerwy, robić korektę rozdziału, potem czekać na 9:00, cieszyć się jak wariatka z każdego wyświetlenia, a jak komentarz to już w ogóle jestem w niebie!😄

Ten rodział taki trochę o niczym, ale też akcja dziać się wiecznie nie może.. Przed nami spotkanie z rodzicami, bal i naprawdę sporo komplikujących spraw, więc trochę taką mamy ciszę przed małą burzą...

Dziękuję jeszcze raz za wszystkie gratulacje, ciepłe słowa pod poprzednim rozdziałem..💕 Jesteście absolutnie wszystkie przekochane, nawet nie wiecie ile radości sprawia mi czytanie waszych uwag,opinii,emocji,przeżyć.. Dziękuję, że jesteście i przeogromnie wspieracie, mimo rzadszej aktywności..

Jestem bardzo, ale to bardzo ciekawa jak obstawiacie, jak przebiegnie pierwsze spotkanie z teściami👀

Ściskam Was mocno💗

Do następnego! x.